KategoriaLiryka

Motto:
“Najszybszy pianista świata powraca do Katowic. Lubomyr Melnyk w NOSPR”

Gdy z prędkością dzwonka w telefonie załomocze w drzwi “Appassionata”,
Trzeci koncert S. Rachmaninowa brzmi jak koncert numer 0,5
i gdy nerw słuchowy ci się grzeje setką audiofonicznych spięć
wiedz że przybył do twojego miasta on – najszybszy keyboardzista świata

Zawsze w kasku i nagolennikach, biel klawiszy gładzi rękawicą
nim się światło zielone zapali i wystrzeli mu spod palców Bach
aby potem ciąć fugi, preludia, w lekkim dymie i jaskrawych skrach
(jak tak kiedyś koncertował w La Scali – pięciu gości czuwało z gaśnicą).

Kiedyś grywał w stajni Bechsteina lecz obecnie ma już kontrakt z Ferrari
Mechanicy zmieniają mu struny gdy sekundę ma przerwy w sonatach
potem znów do pasaży i toccat i znów c sześciokreślne się pali

znów młoteczki wibrują w panice – w końcu meta i chorągiew w kratę
w końcu wstaje i zwalniają palce, krótki ukłon i już znika w oddali
bezlitosny morderca fermat – on – najszybszy keyboardzista świata.

Z defykacją dla wszystkich przed obroną jakiejkolwiek pracy/dyplomu

Będę na błoniach Borneo polować na białe słonie
w dłonie po nieboskłonie łapiąc lecące gołębie
ale dopiero potem. Bo jeszcze się przeziębię
więc może odłożę to trochę. Jak tylko się obronię

będę carycą Antarktyd lecącą w jedwabnym balonie
w dystyngowanym gronie lub na tapczanie w Poczdamie
albo w Tulonie hurysą. Lecz jeszcze coś sobie złamię
więc może dopiero za tydzień. Jak tylko już się obronię

będę w sezonie z flakonu wonie siać gdzieś na bankiecie
albo na bandeonie wyłaniać dzikie harmonie
lub galeonem pirackim hiszpanów ścierać na przecier

by zaraz potem z łoskotem zaatakować Japonię.
Póki co jednak brewerie trzymam na parapecie
Na wszystko kiedyś czas znajdę. Jak tylko się trochę obronię.

Ponoć przeciętny Helweta
Gdy ser już je – to nie feta
Lecz wsuwa Helweta nasz dziarski
Możliwie dziurawy – szwajcarski
O którym wiadomo jest wszak
Tym lepszy im bardziej go brak.
Stąd wniosek iż każdy Helweta
Tęsknoty to apologeta.

Nad brzegami płytkich mórz
Możesz ją spotkać. Jeszcze z piany
Daj jej skosztować krwi lub wina
Pół demonica pół dziewczyna
Rouge

Cierpliwa pożeraczka dusz
Z kroplą co po flaminga szyi
Spływa na niespokojne palce
Na zaciśnięte nagle garście
Rouge

Ona oplecie cię jak bluszcz
Różowym liściem ciemnym okiem
Szczerozłotego bazyliszka
I skończysz na dnie jej kieliszka
Rouge

Weź brodatego I wyślij go w podróż
W świetle ledowej mroźnej aureoli
Przez świat tak gęsto najeżony ludźmi
Że puste miejsce znajdzie tylko w środku

Jak kożuch który gdy nadejdzie lato
Nosi się zawsze włosami na zewnątrz

Będzie tam siedział zwrócony ku sobie
Ku temu miejscu gdzie teraz cię nie ma
A jego ciemny zgaszony telefon
Odbije tylko szaleńca I starca

Tęsknie do ciebie I głowa mnie boli
W świetle ledowej mroźnej aureoli.

Jak w uszkodzonym projektorze tkwi w mojej głowie taki kadr:
jest jakaś łąka, kwiatek jakiś, być może pszczoła albo żuk –
ja i ty wiosną. Tak odmienni, że między nami wieje wiatr.

Myślę że ta różnica ciśnień to nasz ogromny w wiosnę wkład
cieszy mnie wiatr co czochra włosy, niedomkniętego okna stuk.
Jak w uszkodzonym projektorze tkwi w głowie taki właśnie kadr:

wiatr – bat na zimę, gwizdający na wszystko likwidator zadr
rozganiający cumulusy, to znów łaszący się do nóg –
czterech nóg wiosną. Tak odmiennych, że między nimi wieje wiatr.

I nawet gdyby przy okazji, dzban jakiś lub kieliszek spadł
przez wiatr co i stuletnie dęby wygina w naprężony łuk
cóż z tego kiedy w mojej głowie tkwi niewzruszenie taki kadr.

Machają mu na powitanie szal w kwiaty, macha rąbek szat
rozwiane są już wątpliwości, zwiała depresja (straszny mruk)
ja i ty wiosną. Tak odmienni, że między nami wieje wiatr.

Więc pora zmienić grata zimy na przedwiosenny chłodny grad
obciąć paznokcie i przed lustrem ułożyć usta w zgrabny ciup.
Jak w uszkodzonym projektorze tkwi w mojej głowie taki kadr:
ja i ty wiosną. Tak odmienni, że między nami wieje wiatr.

Daję się wiązać do masztów. Wieczorami
mimo ostrzeżeń odpowiednich władz
spaceruję po ostrych klifach
tam gdzie w morzu nigdy nie wysycha
Twoja scena. Twój płaski głaz

Ty wtedy śpiewasz tak
że z nieba spada ptak

Powinienem się rzucić w dół
zafurkotać i zniknąć w toni
całe życie za kobiety pół
całe życie za kobiety pół
jedna myśl mnie od tego chroni

Komu zaśpiewasz kiedy umrę
kiedy północną przerwiesz ciszę
i półkobieco skonstatujesz
że Cię nie słyszę

Kiedy za całą ci widownię będą dwa kraby
trzy ryjówki i jakiś na umyśle słaby
wieśniak co wraca z potańcówki

Doprawdy – lepiej moja Miła
byłoby zrezygnować z głębi
zewoluować ogon w nogi
i przyjść tu zanim się przeziębisz

A gdy za morzem żal zakwili
w jakiś poranek mgłą zasnuty
wiedz żeśmy tu już wymyślili
coś co pocieszy Cię po chwili:
buty