KategoriaLiryka

Rankiem miewa wzrost średni, kolor włosów: papier
gdzieś nad poranną kawą lecz przy białym winie
nocą kiedy słów braknie jest szczególnym znakiem

Teraz jednak jest rano, pora kiedy kapie
ze wszystkich kranów świata, kiedy wszystko płynie.
Zatem miewa wzrost średni, kolor włosów: papier

lecz gdy ciemność nad światem zasiądzie okrakiem
jest damą w krynolinie, struną w mandolinie
nocą kiedy słów braknie jest szczególnym znakiem

by nazajutrz w dzień wchodząc po poranka trapie
jajka jak płaskie słońca smażyć na słoninie
mieć znowu ten wzrost średni, kolor włosów: papier

czekać na lisie szuby, galopy rumakiem,
głośne korki szampanów, sploty w serpentynie
nocą kiedy słów braknie być szczególnym znakiem

Ona ma dwa dowody, oba trzyma w szafie
jeden w książce kucharskiej, drugi w “Balladynie”
rankiem miewa wzrost średni, kolor włosów: papier
nocą kiedy słów braknie jest szczególnym znakiem

Jeszcze dobrze pamiętam jaszczurkę Twej dłoni
grzejącą się o brzegi mojej linii życia
i małą żyłkę błękitną jak lufcik do nieba
na skroni zachodzącej w żółtym świetle świecy

Byliśmy wtedy w tańcu na czujnie trzeszczącej
piątej klepce parkietu. Zmieniając melodie
wybijaliśmy z rytmu pobliskie zegary
a Twój sweter stuoki kazał mi się martwić
tym jak długa jest droga do siedziby byka

Aż zbielały nam chmury. A przecież o świcie
jesteś dla mnie zagadką, słupkiem chińskch liter
którymi mówi do mnie nieznany kaligraf
pod pobladłą świetlówką Twego korytarza.

Teraz napinam nitkę. Z wysokości tonu
można podobno wróżyć jak jesteś daleko.

Łapię poduszkę ze rogi. Tak. To dla Ciebie Ariadno
zbrojny w tarczę zegara, szałwię i szklankę z kompotem
raz jednym raz drugim bokiem przeciskam się nocą czarną

wśród mylnych łun na suficie co zdają się zorzą poranną
pośród półsennych przyczajeń w których się kulę by potem
złapać poduszkę ze rogi. Tak. To dla Ciebie Ariadno.

Gorączka oświetla mi drogę. Gorączka wzmaga zachłanność
więc podbijając dziewicze obszary białego frote
raz jednym raz drugim bokiem przeciskam się nocą czarną

i bywa że czasem Cię widzę i pędzę za Tobą na darmo
gdy znikasz za jakimś rogiem z ledwie słyszalnym łopotem.
Łapię labirynt ze rogi. Tak. To dla Ciebie Ariadno.

Moja kochana Ariadno. Moja srebrzysta latarnio
przy tobie nie ostrym murem ale jedwabną pieszczotą
raz jednym raz drugim bokiem przeciskam się nocą czarną

i niosę w sobie zuchwałość i niosę w sobie bezkarność
pod najzupełniej mrocznym i beztlenowym namiotem.
Łapię poduszkę ze rogi. Tak. To dla Ciebie Ariadno
raz jednym raz drugim bokiem przeciskam się nocą czarną.

Mam wiewiórkę na sznurku
Szymon Faryzeusz
nęcił tak zwykle dziewczęta
z braku znaczków czy płyt

i miał wiewiórkę na sznurku
uwięziony płomień
niepamięć na łańcuchu
był siebie pewny zbyt

ona może spalić twój dom mawiali mu przyjaciele
doprowadzona do kresu może poukrywać
w najprzedziwniejszych dziuplach
wszystkie twoje nadzieje
a potem dumnie zapomnieć
gdzie są

może nawet w rozpaczy
sprowadzić na ciebie jesień
taka jesień to gorzej niż grom

wypuść proszę czym prędzej
Szymonie Faryzeuszu
tę wiewiórkę na sznurku
wypuść póki wciąż czas

i zatrzaśnij żaluzję
i posłuchaj

jak płonie las

A jeśli możesz to bądź dla mnie czuła
szczególnie teraz kiedy nagła jesień
i bosą stopą chodzi się na palcach
żeby nie zmarznąć. Mów do mnie na miękko
nieściętym słowem, nieściętym językiem
co raczej tańczy pośród konchy ucha
niż bije w bębny. I tak mnie dotykaj
jak się dotyka satynowej kołdry
gdy pięść rozpływa się w spokojne palce
a zaciśnięte przez dzień cały dłonie
w górę podają figlarne nadgarstki –
dwa kocie brzuchy gotowe do pieszczot.

Niech będzie ciepło. Zrób tak jeśli możesz.

Perlisz się na proscenium.
Moja Szecherezado
zanim udem o udo
rozdzielisz na pół kotary
pamiętaj że są opowieści
na które jestem za stary

Kiedy rodzimy perłę
kolejnej nocnej historii
to boli

Nie odbuduję wszystkich wież
i choć w niebo wciąż lecą gołębie
ty leż koło mnie. Dobrze wiesz
żeśmy są mocni tylko w gębie

i ze ty a szczególnie ja
choć w twych bajkach jesteśmy prześwietni
mamy ogromną trudność
w dotrzymywaniu obietnic

Ale mów już. Niech się zacznie opowieść
w której dzielny jestem a ty piękna
w której szklanka nieodmiennie pełna
i nie leży na dnie sztuczna szczęka

Na pustyni Błędowskiej pod wydatną wydmą
podpartą nieco kijkiem by nie zawiewało
pieściłem twe rozgrzane szorstkim piaskiem ciało
i byłoby cudownie gdyby nie to widmo

mojego brygadzisty co pewnie już szuka
mnie i mojego kijka do mieszania gipsu
och byleby nie znalazł, byleby nie zepsuł
tej chwili doskonałej. Bo oto jest luka

w twej psotnej defensywie, w pozornym oporze
poluzowany guzik i wzrok bardziej mglisty
(i tylko ten piach w ustach, piach wszędzie o boże!

coraz to dokuczliwszy i coraz piaszczystszy
niczym piasek w klepsydrze, mówiący o porze
gdy zza wydmy się wydmie postać brygadzisty)

Leżąc nocą na brzuchu udaje się czasem
usłyszeć twoje westchnienia. Wkładam wtedy rękę
pomiędzy brzuch materaca a kość ramy łóżka
sięgam jak mogę głęboko żeby cię pochwycić
blade palce zacisnąć na drzemiącej kostce.

Jestem tu Jednoręki, tam – pięciopalczasty
powiązany zaledwie księżycowym drutem
kiedy w dusznej ciemności zdaję się na hazard
byle chmury na niebie czy dymu z komina
tylko po to by lekko chwycić cię za łydkę.

Czasem księżycoręka nawet nie wystarcza
by się przebić przez drewno parkietu pod łóżkiem
i pozostaje smutnym, dziwnym, pięciorakim
pasterzem szarych zwierząt ulepionych z kurzu
ulotnych i na ślepo szukających ciepła.