AutorRafał Fagas

Pamiętasz? Wtedy miałem cynobrowe szelki
kiedy szedłem do ciebie pod tą włoską noca
co nie daje osłony która czyni nagim
A w przejściu na podwórze zawsze przystawałem
przegladając codzienny świeży import uczuć
niezmiennie zadziwiony pod jak różnym kątem
pada na zakochanych zimny blask księżyca

I oto już podwórze where we lay our scene
niepokojący dowód na kłamstwa pisarzy
i ten mały balkonik – miejsce chybotliwe
z którego łatwiej runąć niż skraść pocałunek

Ale ja wtedy miałem cynobrowe szelki
na których krwi nie widać póki nie zastygnie
i niestraszne mi były straże i patrole
nawet ta pod stopami czarnooka przepaść
chodziłem rozżarzony jak drucik w żarówce

a gdy żar przeszłej nocy stawał się popiołem
wracałem wąską ścieżką przy rzymskiej arenie
strzelając z pestek wiśni do szarych skowronków

Pamiętasz jeszcze kochana jak pod Twym oknem, na lirze
grałem… nie nie tak mocno i jeśli możesz – wyżej
piazzolle i barkarolle, bramsy i jeszcze petrarkę..
a teraz jeszcze drobinkę
a teraz jeszcze nad barkiem

Oooo kiedyś to były barki. Piło się w takim barku
i dłonią niby niechcąco muskało się Ciebie po karku
i by się tak chciało od razu, gdziekolwiek Ciebie kłaść
chociażby za cenę urazu…
to teraz jeszcze tę maść

Tak. Maści to miałaś piękne. Zmieniałaś umaszczenie
swobodnie i tak naturalnie jak aktor się zmienia na scenie
zostając jednakże sobą. A we mnie ruszały kłusem
dźgnięte ostrogą tej zmiany…
i teraz spirytusem

Spirytus movens. Kochana – byłaś i jesteś sprężyną,
spiralą mojego werku i termoforem. Pierzyną
i praprzyczyną całego wielkiego porządku wszechrzeczy..
A teraz nad wyraz ostrożnie
przewrócę się na plecy
Uuuuch

(Tłumaczenie z Josifa Brodskiego)

Nie wychodź dzisiaj z pokoju. To błąd – tak mówią teraz.
Po co ci jasne słońce gdy w palcach tani papieros?
Za drzwiami czai się pustka i nie ma szczęścia za płotem
więc tylko do ubikacji a potem szybko z powrotem.

Tak, zostań dzisiaj w pokoju. I taksówkarzom daj spokój.
Załóż że przestrzeń się kończy tam gdzie się kończy przedpokój
nie dalej niż za licznikiem. A kiedy wkroczy raźno
twa ukochana nad ranem – wyrzuć nierozebraną.

Nie wychodź dzisiaj z pokoju. Powiedz, że gdzieś cię przewiało.
Masz przecież wszystko na świecie – ten stół i ścianę białą.
Po co wychodzić? Wiesz dobrze – i tak tu wrócisz wieczorem
pozornie jaki wyszedłeś lecz z każdym dniem bardziej chory.

Tak, zostań dzisiaj w pokoju. Tańcz. Naucz się bossanovy
w palcie na nagim ciele, w papuciach na bose nogi.
Przedsionek cuchnie kapustą i smarem do nart warstwą grubą.
Już tyle słów napisałeś. Niedobrze napisać za dużo.

Nie wychodź dzisiaj z pokoju. Niech tylko pokój zapyta
o twój poranny wygląd. Bądź taki incognito
ergo sum, więc nieważne co w środku tłucze się w piersiach.
Na zewnątrz – nic specjalnego – raczej wersalka niż Wersal.

Nie bądź głupcem! Bądź inny! Żyj i umrzyj szczęśliwie
nie wychodząc. Oddając meblom swą inicjatywę,
bądź wzorem na tapecie. I odgrodź się kredensem
przed chronosem, kosmosem, wirusem, erosem i sensem.

Gdy czasem myją statki ręcznikiem lekko wilgotnym
bierze ich nieposkromiona chętka by może coś odkryć
by stanąć przy mostku piecyka na rozstawionych nogach
i krzyczeć że “ognia!”, że “biada!” lub nawet że “olaboga!”
że “gotuj się kurwo gotuj!” – i pędzić na świata skraj
do obiecanej ziemi – omletu z pietruszką z trzech jaj.

Lub może walcząc z murzynkiem lub może nawet z piernikiem
odkryć, że nowy piekarnik jest otwierany dotykiem
lub nocą z rozpaczy czarną dłonie oparłszy na biodrze
domyśleć się wreszcie co znaczy “mieszać aż będzie dobrze”.

Gdy czasem myją statki ręcznikiem, z kropelką płynu
rwą się do bohaterskich i romantycznych czynów
aż w końcu gdy po raz kolejny coś im tam wklęśnie lub spuchnie
lądują bezbrzeżnie smutni
na wyspie pośrodku kuchni.

Można nawet pomyśleć, że ci się zbudziłam
ale nie – śpisz mnie dalej kiedy nocą zimną
rzucam na prześcieradło gwiazdy jak okruszki
i rogate księżyce. Możesz się owinąć
szczelnie kołdrą spiąć w embrion i wtulić w poduszki
ale będzie cię drażnić niczym ziarno piasku
Luna kłująca w łydkę i w plecy Antares.

Wiesz ja od dziecka chciałem zostać kosmonautą
gonić asteroidy i polarne gwiazdy. Zagryzać kometami.

Więc śpij mnie głęboko. Będę ci pokazywać moje
gwiazdo zbiory moje gwiazdo kolekcje na kopule kołdry
będę światłem odbitym puszczać ci zajączki
i chichotać pod nosem jak je będziesz gonić

Kiedy będę w podróży do pępka wszechświata
zostawię czas za sobą nie będę się starzeć