KategoriaSonet

Nie złożę Ci wizyty. Właściwy czas jeszcze nie nadszedł
więc składam sobie przestrzeń. Och to zabawne uczucie
gdy jednym ruchem się Paryż składa z przedmieściem w Kalkucie
lub wbija Empire State Building w zaspany jeszcze Zagrzeb.

Przestrzeń złożona wzdłuż linii raz bywa piekłem raz rajem
lecz kiedy słońce się schowa za widnokręgu półokrąg
pozwalam sobie lubieżnie zaglądać do Ciebie przez okno
zwisając do góry nogami z iglicy wieżowca w Dubaju.

Dubaj to jednak jest Dubaj więc wiszę tylko do świtu
prostując świat bezszelestnie zanim Cię muezzin przestraszy
ale pewnego poranka pozdrowię Cię z parapetu

z bukietem światów złożonych wzdłuż niemożliwych płaszczyzn.
Zapukam mając na sobie dobrze skrojony garnitur
i skrawek mapy wszechświata wyglądający z brustaszy.

Ostatni promień słońca zawisł na twoich rzęsach
jak minutowa wskazówka na czarnym słonecznym zegarze
w mieście szumiącym na dole nikt nie wie co się wydarzy
gdy złączę mą zapalczywość i twój nieziemski potencjał

Bo dziś nie będzie jak zwykle. Bo dziś kochamy się w cuglach
bez żadnych dymiących fryzur w zjonizowanym powietrzu
na głowie mam czapkę z gazety to taki właśnie wieczór
w który będziemy uważać żeby się nic nie stłukło

w ogień piekielny w gniew boży w nasze rozanielenie
wpełzniemy po ciemku wstrzymując apokalipsy ziarenka
będę twym przewodnikiem ty będziesz moim zarzewiem

aż każde z tych postanowień puści na szwach i popęka
i obudzimy się znowu tak spięci i rozpaleni
z piorunochronem przy łóżku, z gaśnicą zawsze pod ręką

Rankami budzę się śliczny
Na srebrnolśniącej tacy podam ci jajko grzankę pomarańczowy sok
a potem przy czarnej kawie będę ci mówił ciekawie co nam przyniesie rok
Obecny i ten przyszły

Nocami będę potworem
W kurzawie szklanych odłamków na stole czy fortepianie wezmę od ciebie co chcę
A potem odejdę bez słowa w noc co ze strachu się chowa po potłuczonym szkle
Nucąc melodię z love story

I czekać będziesz wieczora
Znudzona jajkiem i sokiem kupując nowa bieliznę
W prowokacyjnych kolorach

A ja pomyślę nim przysnę
o wieku co zrobił z potwora
Idealnego mężczyznę

Do teraz nie wiem jaka była prawda
i pewnie nigdy nie da się oddzielić
drzew, które same ku słońcu się wspięły
od zasadzonych twoją dłonią Wanda

w puszczy mojej pamięci. Wznoszę kielich
do każdej z chwil tych na jasnych werandach
na śmiałych klifach i słonecznych płachtach
plaż. I nie pytam skąd się we mnie wzięły.

Tylko nocami gdy blade Insomnie
gapią się na mnie z sufitu, kiedy kwili
w łazienkowym piecyku wiecznotrwały płomień

potrafię pewnie, niemal w jednej chwili
znaleźć na każdym z fantastycznych wspomnień
ślady szkarłatnych papilarnych linii

Jedyne formy o które dbam to te w których odlewam
swoje ręce, tors, dłonie zdobne w błyskawice
Jako człowiek z żelaza mam niestety mgliste
pojęcie o przychylaniu – panno Pepper – nieba

Nic we mnie nie ćwierka, nie wiem co to ćwierk
moge cię zabrać gdzie noc najciemniejsza
ale w mej piersi szumi zamiast serca
tylko dokładny atomowy werk

Więc taki jestem – pancerny szyderca
włóż między bajki o Żelaznym Wilku
myśl że się zmienię i że będę w wierszach

pisał o róży, o zorzy, motylku –
Ja wezmę słowa i sobie poskręcam
Czarnoksiężnika z Oz. Lub nawet kilku.

Mój Ojciec swoje życie spędził przy rajzbrecie
marząc strzeliste pałace wysmukłe kolumny
i łuki tryumfalne. Jestem z Niego dumny
bo łuków tryumfalnych brakuje na świecie

Ale gdy mówił w domu że ma delegację
do nudnych bratnich krajów to miał wyraz twarzy
mówiący – lecę utrzeć nosa Maharadży
a potem w “Złotym Leszczu” może zjem kolację

Ale komary rypią więc przejdźmy do tercyn
Odziedziczyłem tę skazę i od dnia narodzin
codzienność mnie przygnębia a rutyna mierzi

Wolę przelecieć nisko nad pałacem Doży
strącając z dachu mordercę z kwiatem w butonierce
i właśnie o to chodzi właśnie o to chodzi

Tak wiele ci mam do przemilczenia. Całą noc
nie zdradzę ci niczego. Zasznuruję usta
i nie rozwiążę języka. Mocą tajnych ustaw
będę ci niedostępna będę śmiać się w nos

płacząc w środku. Tak skrycie że nie drgnie mi brew
gdy będę wyła do nocnych szpiegowskich sputników
wszystkie kobiece słowa. I w słów tych bezliku
ukryję swą bezradność, samotność i gniew

Tak wiele ci mam do przemilczenia. Nie patrz tak
pocałuj mnie i popraw poduszkę pod głową
dzisiaj nie sieję burzy, dzisiaj sieję mak

i póki ptak nie śpiewa dziś mogę być sobą
więc obejmij mnie ciasno, ukołysz mnie w takt
nagiej myśli do końca nie ubranej w słowo

Nalej mi jeszcze whiskey synu. Znowu nie przyszła – taki los
Trzeba już chyba iść do domu niepewną dłonią znaleźć klucz
I żaluzjami świat zasłonić ten świat co kiedyś był tuż tuż
Znowu nie przyszła. Aspiryny wziąć dwie i wczołgać się pod koc

Potem się zbudzić pod ostrzałem jaskrawo wstającego dnia
Dzisiaj na pewno mi się śniła i to był bardzo dobry sen
I nawet sobie podśpiewywać na tosty nakładając dżem
Niezmiennie piękna mi się śniła, taka jak dawniej tralala

W stanie spoczynku najlepiej się śni
Wśród gwiazd i pasków na ciepłej pidżamie
Pusta sypialnia kanonadą grzmi

Kapania wody z nieszczelnego kranu
Wtedy przez chwilę jestem ja i Ty
I ślady szminki na tarczy z vibranium

Kiedy siedzę skulona i tylko ramieniem
chronię głowę na rzeczach usypanych w pryzmę
śpiewam tę kołysankę – zamień się z mężczynę
stań się znowu brunetem z wyższym wykształceniem

Luli bestio śpij już noc luli bestio śnij
o obronie doktoratu
o sukience dla mnie w kwiaty
Luli bestio śnij

Postawię stół i skleję krzesła
i lekkie będą moje kroki
gdy będę cię do łóżka niosła

w pościel mięciutką jak obłoki
niech sen dmuchawcem cię obrośnie
mój dobry i zielonooki

Podobno pachnę dziś władczo i nikt nie patrzy mi w oczy
gdy środkiem ławicy ludzi przez piątą aleję przepływam
szukając ciebie. Ty jedna możesz być dla mnie prawdziwa
bo każdy bóg ma ochotę przestać na chwile być bogiem

Więc szukam ciebie niełatwej, nie od pierwszego wejrzenia
uległej, na którą raczej słowa bym użył niż głosu
związał cię mową i zdaniem zamiast ci kazać po prostu
podejść i głowę pokornie przytulić do mego ramienia

A przecież umiałem tak zrobić że w jednej chwili ci wiązł
głos w krtani. Na samo wspomnienie wściekły się robię jak szerszeń
i świat dookoła popycham w szaleńczy chaos i pląs

Lecz patrząc na miasto z mieszkania na stu pięćdziesiątym piętrze
bawię się nieodmiennie tą myślą Jessico Jones –
– wiesz co by było gdybym nauczył się pisać wiersze?