AutorRafał Fagas

Pisze do nas dr hab. Jakub Zaraczyński:

   “Magister Dziśniewicz pracuje w naszym Instytucie od niedawna. Zaczynała pracę jako pomocnik asystenta w Zakładzie Jambów i Jerów ale bardzo szybko awansowała na zastępczynię kierownika małego lecz prężnie działającego Zespołu do badań dystychów. Lecz nie jej kwalifikacje zawodowe stały się przyczyną opisywanych przeze mnie wypadków ale uroda i roztaczany wokół, nieuchwytny i drażniący męskie zmysły – urok.

   Nie potrzeba było wiele czasu, bym przy lekturze “Świtezianki”, ją właśnie zaczął obsadzać w roli pięknej i tajemniczej dziewicy. W chwilach rozpaczy i rezygnacji (bo magister Dziśniewicz zdawała się mnie nie zauważać), mściwie ubierałem ją w Izabelę Łęcką a czasem nawet w bezduszną Balladynę. Ale zaraz, targany łkaniem, litowałem się nad nią i aby ukoić wyrzuty sumienia uciekałem w nowogródzkie strony i wcielałem piękną magister w czystą i niewinną Zosię. Tak kwitło moje uczucie pośród pagórków leśnych i łąk zielonych, nad brzegiem czarnej Świtezi wody lub w chwilach gniewu – na szerokich polach u podnóża zamku Kirkora.

   I oto nastąpił ów niezwykły dzień, kiedy magister Dziśniewicz nie pojawiła się w pracy (ponoć złożona chorobą) a dziekan polecił mi dostarczyć jej do domu kilka niezbędnych w jej pracy naukowej (którą zdecydowała się kontynuować nawet na chorobowem) manuskryptów. Jechałem do niej przez miasto moim fiatem Panda lecz czułem się jakby to rumak biały mnie, w malignie, niósł przez rozjaśnione późnoletnim słońcem ulice.

   Nie wyglądała na bardzo chorą. Powiedziałbym nawet, że lekki rumieniec jakim tliły się jej policzki przydawał pani magister uroku. Zwłaszcza jeśli zestawić go z nieznacznie rozchylonym szlafroczkiem, w którym mi otwarła, oraz poczuciem ogólnego, rozkosznego dezabilu. Zauroczony, nie odmówiłem, kiedy zaprosiła mnie na herbatę, a kiedy, już nad filiżanką parującego aromatycznie płynu wyznała, że czytała i bardzo ceni moją pracę p.t. “Motywy erotyczne w sekstynach renesansowych. Przenikanie formy i treści” – krew we mnie zawrzała i spomiędzy zaciśniętych pożądaniem szczęk jąłem recytować jej odkryte całkiem niedawno, wczesne sonety Petrarki.

   Jej odpowiedź, o dziwo, była z gruntu współczesna. Krótka i zwięzła jak z Białoszewskiego. Takoż i biel nas wkrótce pochłonęła – śnieżna biel łoża pani magister, którego nie godzi mi się w tym kontekście obdarzyć przymiotnikiem “boleści”. I zmieszały się nasze rymy męskie i żeńskie, zawirowały akcenty a poręcz łóżka poczęła wybijać o ścianę na przemian jamby i trocheje. Byłem wniebowzięty.

   Niestety. Z wyżyn uniesienia strącił nas, niczym karzący miecz archanioła, natrętny dźwięk dzwonka u drzwi. Julia (bo takie było imię magister Dziśniewicz) pobladła i zduszonym szeptem powiedziała “O Boże! Mąż! Ratuj się Zdzisławie!” a ja, w panice, uciekłem z łoża rozkoszy, rozejrzałem się i dopadłem jedynej możliwej kryjówki – starej, gdańskiej szafy (notabene będącej dowodem na polskość Gdańska, jako że nosiła inskrypcję w języku polskim, której jednak w zamieszaniu nie zdążyłem przeczytać i zapamiętać). Wokół mnie zamknęła się ciemność.

   Inżynier Dziśniewicz, wpadł do domu w drodze z instalacji u klienta na prezentację w drugim końcu miasta aby uzupełnić (jak podsłuchałem) zapas kolorowych mazaków noszonych w kieszonce flanelowej koszuli w kratę (czerwony przestał pisać). Przeszukiwał właśnie swoje zagracone biurko w celu znalezienia jakiegoś flamastra zastępczego, kiedy przestraszony nagłym hałasem wbiłem się głębiej w czeluście szafy i coś zaczęło uwierać mnie w plecy. Sięgnąłem ręką i wydobyłem kilka książek w miękkiej okładce. Ukryte książki? Własne wiersze pani magister być może? W świetle padającym ze szczeliny w drzwiach przyjrzałem się stronom tytułowym i serce ścisnęło mi się z rozpaczy i rozczarowania – moja uwielbiana Julia podczytywała Harlequiny!

   I kiedy tylko inżynier Dziśniewicz wypadł z domu całując małżonkę w policzek, ja również wypadłem z szafy, zapłakany i gniewny, niczym pradawne sumeryjskie bóstwo i w zapadłym nagle milczeniu pokazałem magister Dziśniewicz moje znalezisko.

   Rozpłakała się. Ale nie wyglądała już ponętnie. Zezwyczajniała i sprostaczyła się. Niezwykła jeszcze tak niedawno linia jej szyi, teraz uwydatniała zarys podwójnego podbródka a pośród burzy rudych włosów stały się widoczne blond odrosty. Łkając, pozbierałem swoje rzeczy, ubrałem się i obdarzywszy ją na pożegnanie jedynie pełnym pogardy spojrzeniem – wyszedłem.

   Odtąd na co najwyżej rolę sierotki Marysi liczyć może ta zdradliwa kobieta w moich fantazjach.

Oprócz praktycznej strony szafiarstwa, czyli wykorzystywania kobiecej szafy do ukrycia się przed powróconym przedwcześnie mężem/konkubentem/głównym lokatorem, szafiarstwo jako zjawisko możemy rozpatrywać również w aspekcie psychologii i seksuologii. I nie mam tu na myśli psychologicznych sztuczek jakie stosuje w fazie tłumaczenia się kobieta a potem w fazie wykrętu nakryty mężczyzna. Ten aspekt jest dosyć trywialny i został dobrze opisany w literaturze fachowej. Mam tu na myśli raczej zjawisko fetyszyzacji szafiarstwa przez płeć piękną.

   Otóż naukowcy, prowadzący badania z dziedziny ergonomii szaf na zlecenie szwedzkiej IKEI, doszli mimochodem do wniosku, że zagonienie nagiego mężczyzny do szafy a potem przetrzymywanie go w niej, jest wysoce podniecające seksualnie dla ponad 40 procent kobiet (sprawa wyszła na jaw, kiedy jedna z asystentek profesora Svaeberga przez długi czas nie chciała wypuścić z zamykanej od zewnątrz szafy sosnowej jednego z ochotników. Kobieta tak lubieżnie ocierała się przy tym o bok szafy, że w efekcie trzeba było odwieźć ją na pogotowie aby powyjmować drzazgi – mebel był bowiem nieheblowany, do własnoręcznego poheblowania przez klienta).

Profesor Svaeberg wysnuł z tego swoją, opublikowaną w branżowym czasopiśmie “Wardrobe unleashed”, teorię fetyszyzacji szafiarstwa. Teoria oparta jest na założeniu, że zawartość szafy ma dla kobiety znaczenie szczególne. Szafa jest postrzegana jako terytorium wewnętrzne i bezwzględnie własne. To, co się w niej znajduje z jednej strony stanowi wyznacznik pozycji w damskiej społeczności a z drugiej decyduje o subiektywnym poczuciu atrakcyjności. “Pokaż mi swoją szafę a powiem ci ile jesteś warta” – można by powiedzieć.

Oprócz tego, szafa postrzegana jest jako miejsce, w którym rzeczy jedynie przybywa. Statystyczna przedstawicielka płci pięknej nie wyobraża sobie aby z szafy cokolwiek można było usunąć czy wyrzucić. To raczej rodzaj wiecznie rosnącego skarbca, z którego nie znika nawet ślubna sukienka (wszak nie jest zupełnie wykluczone, że jednak będę kiedyś znowu taka szczupła, prawda?).

Na to właśnie tło psychologiczne, profesor Svaeberg  nałożył znajdującego się w szafie nagiego mężczyzne. Wnioski były zaskakujące – z około dwustu kobiet poddanych badaniom, ponad połowa przyznała się do odczuwania satysfakcji seksualnej z powodu dołączenia nagiego mężczyzny do swojej kolekcji sukienek a około 40% opisało swój stan jako “silnie podniecony”. Około procenta doznało wielokrotnego orgazmu zaraz po zamknięciu drzwi szafy.

Według Svaeberga, posiadanie mężczyzny w szafie, jest dla kobiety niebywale komfortowe psychicznie, jako że stanowi ziszczenie marzenia o trwałym i partnerskim (w rozumieniu kobiecym) związku. Związku nierozerwalnym bo przecież, jako się rzekło, z szafy nic nie ubywa. A na domiar tego, szafianego mężczyznę zawsze można na chwilę z szafy wyciągnąć i poprzymierzać przed lustrem, krytycznie spoglądając na profil swoich pośladków. Albo pokazać koleżankom jak przyjdą. Albo na blogu opublikować. Radości co niemiara a kłopot minimalny – ot czasem przeprasować jak się pogniecie.

Jest to zjawisko dla nas, szafiarzy niebywale istotne i trzeba mieć jego świadomość, kiedy podejrzanie długo siedzi się w damskiej garderobie. Znane są przypadki prowokowania przez kobiety fałszywych alarmów tylko po to aby szafiarza sfetyszyzować. A większość kobiet przetrzymuje nas w szafach o wiele dłużej niż to potrzebne, tłumacząc się potem tym, że “przecież mógł wrócić jeszcze po teczkę” albo że “w tym całym zamieszaniu gdzieś mi się kluczyk zapodział”. W krańcowych, psychopatycznych przypadkach, możemy zastać w szafie kilku innych, poprzednich mężczyzn, nierzadko lekko już zwężonych w pasie albo z wszytymi klinami.

Miejmy to na uwadze.

Pisze do nas pan Adam Rutowicz z Przemyśla:

“To nieprawda co mówią, że administrator sieci ma kochankę na każdym porcie. Ja na przykład w ogóle nie mam śmiałości do kobiet. Peszę się nawet wtedy, kiedy mnie proszą żebym im zmienił hasło albo skonfigurował drukarkę.

   Więc kiedy w piątek podeszła do mnie ta Jola z sekretariatu prezesa i swoim niskim i drżącym jak buczenie serwera głosem zapytała czy nie przeinstalowałbym jej systemu w domu – nogi się pode mną ugięły a przed oczami zrobiło się czerwono jak w trybie berserkera w Quake’u. Och! Móc dotykać jej domowej klawiatury! Poruszać myszką, na której codziennie kładzie wypielęgnowane palce! Uczynić jej system na powrót dziewiczym! Czyż może być coś bardziej intymnego?

   Płyta z instalką Windowsów była już cała zaparowana od emocji, kiedy stanąłem przed drzwiami jej niewielkiego M-3 i drżącym palcem nacisnąłem przycisk dzwonka, tak pieszczotliwie jak nacisnąc można tylko reset. Otwarła mi, ubrana dość lekko i po domowemu, ale ja widziałem już tylko jej wysłużonego peceta – niewielką zgrabną skrzynkę z brokatowym króliczkiem naklejonym na obudowie. Jakiż był słodki!

   Rozgorączkowany, wsunąłem delikatnie płytę do napędu i wdałem się w znany mi dobrze, intymny dialog z instalatorem systemu by w końcu, u kresu tej gry wstępnej ujrzeć przesuwający się, narastający i pęczniejący – pasek postępu. Parł powoli (bo dysk był już nieco wysłużony) ale nieubłaganie, zmierzał ku kulminacji, ku owemu słodkiemu pierwszemu resetowi a potem całej serii wielokrotnych resetów by wreszcie rozpłynąć się w finale pełnym konfiguracyjnych szeptów i zwierzeń (np. na temat strefy czasowej czy domyślnego języka klawiatury).

   I kiedy już, już dobiegał prawie kresu – z narastającej ekstazy wyrwał mnie dzwonek do drzwi i niepewny okrzyk Joli, że to pewnie jej mąż wrócił wcześniej ze szkolenia w Poniatowie. Kernel Panic! Chwyciłem tylko mojego notebooka (wiernego druha, z któym nie rozstaję się ani na chwilę) i uciekłem. Uciekłem do szafy.

   Dziwna byłą trochę ta szafa. Jakieś szmaty w niej wisiały i zastanawiałem się przez moment jak sobie radzą z cyrkulacją powietrza i odprowadzaniem ciepła z serwerów. Ale w końcu kucnąłem gdzieś w rogu, zdyszany jeszcze i rozogniony od emocji, nasłuchując co dzieje się na zewnątrz. Było cicho. Z kuchni słychać było tylko coś w rodzaju stukania talerzy i przyciszone rozmowy. Serce powoli przestawało mi bić jak oszalałe. Co teraz? – pomyślałem. Ile mogę tu siedzieć? – przecież baterii w notebooku starczy najwyżej na trzy-cztery godziny (a jak będę korzystał z netu to nawet mniej).

   Sprawdziłem pocztę, zrobiłem wpis na blogu i uaktualniłem profil na serwisie społecznościowym, na którym już dawno się nie logowałem. Zdefragmentowałem sobie partycję systemową i zrobiłem porządek na dysku. Na IRC-u (gdzie bryluję jako sexytiger30cm) nie było akurat nikogo oprócz mojego znajomego (też admina) z poprzedniej pracy. orgasm24h (bo takiego ma nicka) poradził mi, żebym wyjrzał z szafy i zobaczył czy obok nie ma gniazdka, bo u niego akurat jest. Bardzo ostrożnie wysunąłem głowę zza wiszących palt ale niestety – najbliższe gniazdko nie dość, że było dopiero koło łóżka to jeszcze wyglądało na tak zaniedbane, że bałbym się podłączyć do niego zasilacz. Pozostawała tylko bateria. Bateria i nadzieja, że mąż Joli wyjdzie gdzieś na chwilę i pozwoli mi umknąć w noc.

   Póki co jednak, wdałem się na forum w dyskusję z fanboyami Apple’a, wyśmiewając ten ich system operacyjny co to wygląda jak karuzela w lunaparku i zaginając na każdym kroku ze znajomości parametrów komend w shellu. Było nawet zabawnie ale wtedy właśnie notebook cicho zapiszczał – bateria zaczynała się wyczerpywać. To było straszne. Zacząłem liczyć sekundy i powoli traciłem wszelką nadzieję.

   I wtedy nastąpił cud! Drzwi szafy stanęły otworem i wsunęła się przez nie, zdobna w blond loki, głowa Joli. “Jest pan tu? Panie Adamie?” – zapytała. “Niech pan wyjdzie. Mąż poszedł do sklepu po nagrywalne DVD i nie będzie go przez dłuższą chwilę.” A więc ocalenie! Szybko zahibernowałem notebooka i wyprysnąłem z mieszkania Joli o mało co nie wywracając się na schodach.

   A biegnąc, myślałem o jej mężu. Boże! Co za frajer! Co za cholerny frajer! Przecież teraz zamiast nagrywalnych DVD lepiej jest kupić pendrive’a!”

Pisze do nas hydraulik, pan Jerzy Rurke z Wodzisławia:

“Robota jak robota panie – zlew zatkany i cieknie, zleceniodawczyni milutka i niebrzydka, ale śmieszka taka, że co powiem to aż się skręca od perlistego chichotu. Ja wchodzę i mówię, że do tej zatkanej rury przyszedłem a ona w śmiech, ja mówię że pewnie jest problem z kolankiem – ona chichocze, a już jak wyciągnąłem klucz francuski to o mało się nie popłakała. Ale ja panie fachowiec jestem i robota u mnie – rzecz pierwsza. Zlew przepchałem (a ta mi za plecami co i raz parska), kolanko przeczyściłem i gumki przy kranie wymieniłem (tu chichot stał się nawet bardziej rubaszny) i mówię do szefowej: szefowa, to będzie jakieś trzy stówy. 

   Na chwile przestała się śmiać. Szuka po kieszeniach, w torebce, w szufladach ale coś widzę, że już jej się w tych oczach dużych, niebieskich na powrót figlarne ogniki zapalają. I mówi do mnie: och, pewnie w kieszeni koszuli pod swetrem schowałam – i raz, dwa – sweter ściąga. W koszuli oczywiście nie było, więc wymyśliła, że pewnie w staniku ukryła (a tak na pierwszy rzut oka to nie tylko trzy stówy ale całą kasę zapomogowo-pożyczkową mogła tam upchać). Nie było. Nie było również w skarpetach, za podwiązkami i w wewnętrznej kieszeni majtek.

   “A może by mi pan hydraulik pokwitowanie wystawił?” – zapytała przymilnie kręcąc na paluszku jeden z blond ondulowanych loków i parskając lekko na słowo “wystawił”. No to ja, nie czekając, zacząłem szukać bloczka z pokwitowaniami i nie minęły dwie minuty (na pewno. Na pewno zaśmiałaby się na słowo “minuta”) jakeśmy w jej, na różowo urządzonej sypialni, przerabiali na dwa głosy podstawy hydrauliki.

   No i takie moje szczęście zezowate, że akurat wtedy musiał wrócić niespodziewanie jej ślubny. Ale coś się długo męczył z zamkiem więc zdążyłem jeszcze zgarnąć służbowe ciuchy, torbę z narzędziami i myk – do szafy. Zwinąłem się w kłębek w rogu pod płaszczami i siedzę cicho.

   A tu nagle – drzwi się od szafy otwierają (odruchowo ścisnąłem klucz, zerówkę) ale zamiast odgłosów awantury pochlipywanie tylko słyszę. I po chwili do szafy wchodzi facet, z teczką i pod krawatem, kuca w przeciwległym rogu (pod sukienkami) i pociąga nosem. Co jest? – myślę. Żal mi się człowieka zrobiło bo maże się, łzy w mankiet wyciera i tylko patrzeć jak sobie kościółkowy garnitur z tego wszystkiego osmarka.

   Podaję mu chusteczkę i pytam: “Panie, co panu?”.  “Eeee tam…” – odpowiada wzdychając ciężko i znowu w szloch. “No nie maż się pan! Bądź pan mężczyzna!” – próbuję dalej ale gość tylko załkał, głowę między kolana wsadził i paznokcie zaczął obgryzać. W końcu odetchnął nieco, popatrzył na mnie spode łba (ale tak jakoś bez złości, z wdzięcznością nawet) i mówi drżącym głosem – “Panie, mnie to chyba żona zdradza…”. “A gdzieee tam, coo paaan…” – mówię uspokajająco – “wydaje się panu pewnie. Kryzys taki, małżeński, pan przechodzisz albo masz pan kompleks wieku średniego” – zabłysnąłem wiedzą fachową, pozyskaną z kolorowych tygodników. “To minie panie, jak sen złoty i jeszcze się pan będziesz z tego śmiał. A propos “złoty” – trzysta złotych się należy za kran i umywalkę”.

   Uśmiechnął się blado, nosa rękawem obtarł ale jakby się lekko rozpogodził. Trzy stówy z portfela wyjął. No to ja, żeby go jeszcze trochę pocieszyć, wyciągnąłem flaszkę, co to ją zawsze w torbie noszę i przepiliśmy bruderszafta. Edek mu było. “Edek” – mówię – “ty się nic nie martw. Żonę masz w porządku, zlew już w kuchni nie cieknie, za oknem ptaszki śpiewają – ja ci mówię, selawi jest piękne!”. Przepiliśmy. “Jurek!” – mówi on – “Mordo kochana! Nadzieję mi wracasz! Bo mnie już tak życie między palcami zaczęło przeciekać!”. Przepiliśmy. Znowu przepiliśmy. Zaśpiewaliśmy “sokoły” i “gdybym miał gitarę” i potem musiałem już lecieć.

   Tylko, że francuza pod zlewem zostawiłem i będę się musiał tam kiedyś wrócić.”

Pisze do nas (z lekkim wschodnim akcentem) pan Lew Karolewicz z Zawichostu:

“My to z Iwonką od kilku już lat znamy się. I taka między nami komitywa, że jak mąż ślubny Iwonki w rozjazdach, to bywam u niej co wieczór żeby i smutki niewieście rozproszyć i pofiglować nieco. Akurat to piątek był, jak pamiętam, lato w pełni i upał że tylko ze skóry wyskoczyć, ślubny do Kielc jak raz w delegację pojechał i da Bóg – do niedzieli nie wróci. Dzwonię więc wieczorem do drzwi solidnych, dębowych (bo u Iwonki uważanie do antyków wielkie i całe mieszkanie jak muzeum, panie dziejaszku, urządzone), dzwonię dwa razy krótko, raz długo, jak umówione.

   Otóż i otwiera mi Iwonka, w całej krasie swojego słomianego wdowieństwa, tu i ówdzie zarumieniona, tu i ówdzie pobladła od emocji. A antyki wokół w tak silnym z ową słomianą panieńską aurą kontraście, że aż mi się nogi w kolanach ugięły – usteczka czerwone, loki blond, peniuarek nad wyraz przewiewny, no cud-miód turkaweczka, panie kochany. 

   Zwyczajowe kwiaty i półlitry wręczyłem uroczej gospodyni, niech się chłodzi (półlitry a nie gospodyni rzecz jasna) i o upale zagajam, jak to człowiek po prostu wytrzymać w garderobie nie może, że go każdy skrawek odzienia pali ogniem, zdałoby się, piekelnym. Długo zagajać nie musiałem i już po chwili (tyle co kwiaty do wazonu wstawić), pozbawieni owych palących skrawków, oddawaliśmy się gaszeniu żądz naszych, co by chociaż w ten sposób nieco odczuwalną temperaturę wieczoru obniżyć.

   Ale gdzie tam – im staranie większe, tym temperatura uczuć wyższa, że w końcu zaszeptałem do ucha dziewczęcia – “Iwonka pofolguj nieco bo już z tego przegrzania organizmu jakieś dzwonki słyszę, ani chybi w mózgu alarm na temperaturę mi się jaki włączył…”. Na to Iwonka jak nie krzyknie przerażona – “Do drzwi ktoś dzwoni!! Jędrek wrócił wcześniej!” – i dalej mnie do szafy wielkiej, antycznej, trzydrzwiowej wpychać razem ze skłębioną moją konfekcją.

   A w szafie duszno jak u piekarza i jeszcze jak na złość futra same, ciężkie i ciemne wiszą, oddychać nie dają a człowiek od emocji i z nerwów gorący jak piec. Ale czuję, że z głębi szafy jakiś wiaterek chłodniejszy idzie, ani chybi dziura jakaś w antyku co ją pewnie myszy wygryzły. Więc przeciskam się między futrami coraz głębiej i głębiej, bo im głębiej tym chłodniej, a tu nagle światło widzę między rękawem futra z norek a kołnierzem z lisa. Jeszcze jeden krok i okazuje się, że ziąb człowieka przejmuje. Spoza futer wyzieram a tam pomieszczenie jakieś ciemne, duże (że ścian nie widać) i zimne – ani chybi spiżarka jakaś albo i lodówka.

   “Dziwne” – myślę sobie – “z szafy do lodówki mieć przejście”. Ale przecież i mnie czasem głód w nocy przyciśnie to i dobrze mieć taki skrót w sypialni. I tak sobie myślę, że skoro już tu jestem, to poszukam tej półlitry i zakąski jakiej, co by nieco głowę uspokoić. Wychodzę, ciemno choć oko wykol i zimno, tylko w środku latarnia stoi (ale to akurat nie dziwne, sam mam w lodówce takie panie, światełko). Byłbym pewnie coś znalazł ale nagle jakiś cień pod latarnią przemknął i wydawało mi się, że postać widzę. Jeszcze chwila i zobaczyłem wyraźniej – facet jakiś! Chudy, w szaliku i z rogami! Mąż znaczy! Pewnie głodny po podróży a w Kielcach jak zwykle – zimno! Ratuj się kto może!

   Czmychnąłem do szafy, przecisnąłem się do drzwi i nasłuchuję. A tam cisza. Dziwne. Poczekałem jeszcze chwilę – nadal cicho. Drzwi od szafy otwieram pomalutku a tam – dziw nad dziwy – zamiast wieczoru, południe, nikogo nie ma, łóżko zaścielone a na kalendarzu co na toaletce stał – zamiast piątku – wtorek i to w następnym tygodniu.

   To już żem więcej nie myślał, tylko w przyzwoitą panikę wpadłem, ubrałem się i uciekłem. Albo to ten klej, co to nim dawniej szafy kleili albo naftalina od  futer ale fakt pozostaje faktem, że ponad tydzień zniknął mi z życiorysu. Nie jakiś tam dzień czy dwa, jak to człowiek zwyczajny, ale cały tydzień!

   Więc teraz to Iwonki unikam za to taką Małgorzatkę w bloku znalazłem, co szafy ma z płyty paździerzowej, na śruby skręcanej i nie lubi antyków.