Autoradmin

Leci sobie alpinista
pułap – sześć tysięcy trzysta
Kryształową pruje przestrzeń
(o już sześć tysięcy dwieście)
Leci i rozkłada ręce
(przekraczając pięć dziewięćset)
i wpadając w desperację
w duchu klnie na grawitację

(Grawitację lży on w duchu
będąc w przyspieszonym ruchu)

Nic nie może zrobić więcej
(zszedł poniżej pięciu pięćset)
Cóż właściwie zrobić można?
Grawitacja jest przemożna.

Leci sobie alpinista
ładnie leci – nic nie śwista
Jest prócz zalet swoich licznych
dość aerodynamiczny.

Szybciej leci mógłbym przysiąc
(właśnie minął czwarty tysiąc)
i powietrza niecny opór
się we znaki daje chłopu,
bo się cieplej robi kapkę.
Trzy osiemset. Ściągnął czapkę.
Potem szalik i trzewiczki,
w końcu ciepłe rękawiczki.
Już nie będzie ciepła czuł.
Miły przewiew. Trzy i pół.

Leci sobie alpinista,
śnieg bieleje, woda czysta,
gdzieś w oddali szumi las.
Z alpinistą leci czas.

(rozumiecie moje dzieci:
czas mu bardzo szybko leci)

Jest mu chyba trochę łyso
Tylko trochę
(równy tysiąc)
No bo w sumie żył on z sensem.
Pełnią życia.
(już osiemset)

Mówi w końcu alpinista
(coraz szybciej – już czterysta)
“Wierzcie mi lub mi nie wierzcie
ale powiem (równe dwieście),
że niedobrze leźć na stok
(sto pięćdziesiąt, teraz sto)
wraz z dłużnikiem, który niesie…”

Na tym skończył
Minus dziesięć.

Kot nie jest. Kot tylko czasem się pojawia
by jeść lub ostrzyć pazury o fotel
co z tego że mięciutki i oczy ma złote
albo że na dywanie rozkosznie się gnie –
w istocie jest stworzeniem
żyjącym we śnie.

Żyje we śnie. I w śnie śni
zagnieżdżone sny.

I szlag nas może trafić
na tę cholerną szczeżuję
że u nas tylko żuje
a tam się realizuje

My się tu zamartwiamy czy dobry ma czy zły sen
a ten skurczybyk dwie dniówki
dziennie jest lwem lub tygrysem

Ponadto podejrzewam
że nasze tygrysy i lwy
to wyżej wymiarowych
kotów drzemeczki i sny

Kot nie jest. Kot tylko czasem się pojawia
gdy zgłodnieje. Naprawdę to nie ma go wcale
Widzimy skrawek kota bo przez większość życia
ogląda seriale.

To banalne westchnienie nad losem nielekkim
w każdy szary poranek, na urwisku łóżka
gdy pozostało tylko założyć skarpetki

bez nadziei, że jutro ktoś tę passę przetnie
że w rześki okrzyk zmieni jakaś dobra wróżka
to banalne westchnienie nad losem nielekkim

Lecz może z drugiej strony warto dożyć setki
gdy cena jest tak niska – jedna, druga nóżka
skoro zostało tylko założyć skarpetki

potem wstać, wyjść, nie myśleć ani chwili przed kim
trzeba będzie ukrywać ​na nerwów koniuszkach
to banalne westchnienie nad losem nielekkim

skoczyć z krawędzi łóżka wierząc, że to nie klif
że gdzieś poniżej czeka bezpieczna poduszka
że pozostało tylko założyć skarpetki

Szarość, ruch na ulicy i sygnał karetki
a nas nadal uwiera z uporem okruszka
to banalne westchnienie nad losem nielekkim
gdy pozostało tylko założyć skarpetki

Więc buty. Nagle i na jednej nodze
i niesforne sznurówki. Oto trzeba jechać
choć nadal mnie otula ciepło przedpokoju
i mam ten tradycyjnie niezapięty guzik

czapka, torba, telefon
zamykana bramka

Nic nie mów Vladimirze
jeszcze mnie tu nie ma
rozumiesz Vladimirze jeszcze jedną chwilę
czuję na szyi krawat przytrzaśnięty drzwiami
i szok jak po wpadnięciu w wieczór
jak w przerębel

Jedźmy nie rozmawiając.
Mam teraz na ustach
za dużo żeby choćby
wypowiedzieć słowo.

Z wiekiem zasypiam w coraz większym strachu
że się obudzę w jakimś obcym mieście
gdzie w innych miejscach będą skrzyżowania
poprzestawiane domy i ogrody

że bezlitosna cioteczka Entropia
wyrwie mi spod stóp latający dywan
że się pogubię na ruchomych schodach
i zlikwidują znajomy przystanek

Bój się każdego przymrużenia oka
bo zmienią rzekę, bo przeniosą góry
wszystko co sobie gdzieś tam położyłeś
włożą na pawlacz zniosą do piwnicy

wszechświat ma bardzo niespokojne nogi
i tylko patrzeć kiedy cię nadepnie.