KategoriaLiryka

(napisane w odpowiedzi na challenge aby stworzyć wiersz zawierający słowa: NIEWIASTA, WAĆPANNA, WSZETECZNICA, ABSZTYFIKANT, HUNCWOT, SROMOTA, CHĘDOŻYĆ, NIECHYBNIE.)

Albigens Atanazy – absztyfikant chyży
Co kiedy dziewkę zoczył już miał chętkę swadźbić
ku swej sromocie był biedak nieduży i ryży
więc mnie nad kordiałem molestował – radź mi

radź mi waćpan co czynić kiedy mi niewiasty
w te dyrdy uciekają gdy do nich zagadam
i czy to płoche Julie czy jurne Jokasty
pierzchają nim pytanie o ich miano zadam

Nie zachędożę dziś ja, na nic krotochwile
a trzos mój nazby chudy dla wszetecznic, kurew
ech gdybyż balwierz jaki zdołał szaławile
przydać barw szlachetniejszych. Wtedy dni ponure

stałyby się niechybnie jasne. I tak knuję
że niejedna niewiasta by poczuła miętę.
Niech mnie zatem alchemik chyżo transmutuje
W karego, kędzierzawego pana Podbipiętę…

(“Do not go gentle into that good night” – Dylan Thomas)

Nie idź bez walki w sen, w tę dobrą noc –
tańcz. Stroboskopem niech twój siwy włos
rozgania wściekle nadchodzący mrok.

Bo nazbyt często rozśpiewany głos
milknął w przypływie przedwieczornych trosk
gdyś szedł bez walki w sen, w tę dobrą noc.

Lecz nigdy więcej. Strach niech da ci moc
by wbić pochodnię w piasek, wzniecić stos
by jeszcze raz odegnac nadchodzący mrok

i ze złotówki Luny zaoszczędzić grosz
i na zapas napełnić truchlejący trzos
by jeszcze nie odchodzić w sen, w tę dobrą noc.

To w końcu się nie uda. Taki los.
Zapachnie chryzantema, zgaśnie wrzos.
Zapadnie się z nienacka w nadchodzący mrok

ale jeszcze nie dzisiaj. W górę nos
bo światło za zakrętem to nie final boss
bo to jeszcze nie droga w sen, w tę dobrą noc
bo jeszcze nas nie trwoży nadchodzący mrok.

Są takie miejsca których nie ma.
Gdzie biegnie się po igłach śniegu
boso, przez smołowany most
i przez kruszony na brylanty
lód setek płytkich błotnych kałuż,
tam gdzie rysuje nam ósemki
w źrenicach ostre słońca źdźbło.

Tam by się biegło. Tam się szło.
W szerokokątnej perspektywie szeroko otwierało ręce
i wirowało i tańczyło przez tataraki i przez wiechcie
z błękitem w oczach. Z niczym więcej.

Są takie miejsca bez człowieka jak wystawiony do przymiarki
dziewiczy czekający but. Gdzie nic nie wspiera horyzontu
i do wschodzących niskich planet pewnie doskoczyć byłbym mógł.

Przytulę się do Twoich pleców. Popatrz jak z nieba na dół lecą
co słabiej przyklejone gwiazdy gdy tulę się do Twoich ud.

masz takie oczy szalone
i ja mam oczy szalone
a kiedy szalone oczy wzajemnie po sobie wodzą
kiedy się przenikają
kiedy nieruchomieją
one wychodzą

z wyciętych na korze napisów
i rys niewidzialnych na skórze
migają ogony lisów
płomienie wiewiórek
i tchórze

i gdy przez moment potrafisz
szalona być i nieruchoma
widzę cię jedno mgnienie
całą w puszystych ogonach

i czasem na twoich plecach
dotykam umykających
przed moim opuszkiem zwierząt
i śledzę ślad szybkoschnący
po ich drobniutkich pazurach
w twoich nagłych westchnieniach
gdy się chowają bez śladu

w małych kieszonkach cienia

Zanim na twarz nasuną pled
u progu najzimniejszej z zim
śladami liścia będę szedł

przez pulchny zapach ciemnych gleb
omdlewał będę razem z nim
zanim na twarz nasuną pled

póki nie zabrzmi wiosny flet
płynąc z żywicą setką żył
śladami liścia będę szedł

by rodzić się przez pąka bet
być znowu młodym ile sił
zanim na twarz nasuną pled

potem pod ziemią ryć jak kret
przez pąk przedzierać się jak klin
zanim na twarz nasuną pled
śladami liścia będę szedł