KategoriaLiryka

Nasi gnębiciele wymagali od nas
radosnej pieśni, tańca z przetrąconą stopą
z wybitym rytmem na koślawym bruku
Żądali pieśni w te chłodne poranki
kiedy się wietrzy domy po umarłych
gdy stygną meble gdy się myje okna

Myśmy tańczyli przestępując rytmy
obchodząc wkoło pilnując się murów
w których muzyka zostawiała dziury
i pięciolinie po spoconych palcach

Na smyczy smyczka stąpaliśmy wokół
jak gdyby stopy miały wygnieść wino
z tej ziemi suchej ciągle jeszcze suchej

W śluzie jak zwykle nerwowo. Betonowy prostokąt
zdaje się składać wyłącznie z fałów, relingów i masztów
położonych płochliwie na płask jakby ze strachu
przed obcą im drogą w górę (wszak wysokość
nie jest domeną żeglarzy). Wszyscy zatem
pilnujemy by się nie zaplątać, by przypadkiem
przestrzeń ponad pokładem nie została naruszona
niepożądaną linką. I jest Ona.

Ma na sobie czerwone bikini i niechcący dokonuje gwałtu
na zasadzie, że nie zdarza się w przyrodzie
na raz smukłość i bujność kształtu.
Ma też profil elfa, gładką skórę
i nieznaną wcześniej portrecistom
proporcję oczu i podbródka.
Ma wszystko.

W śluzie jak zwykle nerwowo. Białe brzuchy
wciągamy mimochodem wybierając cumy
kiedy woda przybiera.  Nagle umilkł
gwar pokładowych rozmów, spękał kruchy
lód którym się pokrywamy żeby w kolegach na łajbie
nie zauważać rywali, więc ruchy
mamy miękkie i czujne.
Słońce pali.

Dwa i pół metra w górę. Wypływamy.
Wiercąc wściekle korbą w srebrzystym kabestanie
stawiamy maszty i czekamy zanim
Ona nie stanie się tylko zamgloną czerwoną kropką
by móc ją wreszcie wyrzucić
za chwiejny mazurski widnokrąg.

Nad brzegiem wielkiej rzeki Nil, co wije się obficie
stał nosorożec Wacław i podziwiał swe odbicie
Podziwiał swoją dumną skroń i mruczał: “Mój kolosie..”
ciut pieszczotliwie kiedy wzrok padał na róg na nosie.

Ten róg na nosie to jest coś: wzniesiony ponad chmury
jak znamię dumy, kasty znak, strzelisty akt natury.
I gdy go kontemplował tak, to troszka tuż po troszce
uzasadnioną poczuł chęć by zostać jednorożcem.

Aby sawanny rzucić ruń i puścić się galopem
lekkim i zwiewnym z grzywą ciut rozwianą a’la Chopin.
Tam gdzie zroszone tonie łąk, tam gdzie (o Boże mocny!)
świtem wybiega dziewcząt rój w samych koszulach nocnych.

Gdzie romantycznie pachnie wrzos, kwitnący pod księżycem
gdzie gonią za mną prężąc gors i mrucząc “Ja cię chwycę..”
Tam moje miejsce. Tam mój dom. To nic żem utył trochę,
i bujność włosia już nie ta – niejedną jeszczę Zochę,

Manię czy Basię będę mógł uwieść na kwietnej łące
rogiem niejeden jeszcze ja dziewiczy wianek strącę
(by potem rozkoszować się świeżo nabytym pąsem,
tudzież koszulką kiedy nań popatrzeć się pod słońce)

Nad brzegiem wielkiej rzeki Nil, co wije się obficie
stał nosorożec Wacław i wiódł nosorożcze życie
choć na siłownię poszli już kuzyni, siostry, bracia
on się nie wybrał. Tylko stał i dalej rogowaciał.

Senator Amidala aż
zadrżała patrząc w wizjer
za drzwiami stał skrzywiwszy twarz
on – galaktyczny fryzjer

Żądny uciechy, żądny głów
kryz, plerez, loków, pejsów –
– jak mnie uczesze będę znów
kokiem zahaczać w przejściu

(tak pomyślała sobie mnąc
w dłoniach tkaninę sukni
i jednocześnie chyłkiem mknąc
do wyjścia, w stronę kuchni)

Lecz on nastroszył tylko wąs
nożyce wyjął świetlne
i mruknął swój podbródek trąc:
i tak coś sobie zetnę

i poprzedzany poprzez chuch
swego groźnego nimbu
ogolił Yodę, Wookiech dwóch
i mistrza Mace Windu

Potem zakrzyknął: Ty to wiedz!
Wypruję z ciebie kłaki
choćbyś mi schował się za piec –
dopadnę Cię Anakin!

I pewnie grzmiałby po dziś dzień
buńczuczny ten monolog
gdyby nie zjawił nagle się
cesarski stomatolog

I rozgorzała straszna rzeź
wśród krzyków: die! smiert! muerte!
płynęła świetlnej brzytwy pieśń
szczęk laserowych wierteł

A wokół jak zazwyczaj grzmi
grzmiało tornado trąb
kiedy walczyli: brwi za brwi,
włos włosem, ząb za ząb!

I wygrał fryzjer. Odtąd więc
czy Jedi czy też Sith
chodził z brakami pośród szczęk,
niezarośnięty zbyt…

W malinowym chruśniaku przed ciekawych wzrokiem
okryte kupą liści by nie wystawało
wczoraj w godzinach wieczornych znaleziono ciało
kobiety, lat piętnaście, z rozszarpanym bokiem

jakimś ostrym narzędziem. Komendant policji
uważa, że narzędziem mordu był ze stali
nóż, być może kuchenny, przy sznurze korali
znaleziony opodal. Z dziewczyny pozycji

i dzbanka rozbitego z garścią zeschłych malin
policjanci wnioskują, że motywem zbrodni
były band porachunki. Od kilku tygodni
doświadczamy albowiem niebywałej fali

przestępstw tyleż okrutnych ile tajemniczych
i wielu sugeruje, że cała zagadka
leży w wojnie magnatów przestępczego światka
który się z życiem ludzkim bynajmniej nie liczy.

“Sprawę przejmą specjalne oddziały prewencji.
Na totalną rozprawę z bandytyzmem pora!”
na pospiesznie zwołanej w zamku konferencji
rzekł rzecznik prefektury Władyki Kirkora.

Jestem dziś cały we freudowskich pomyłkach
które wyciągam zewsząd jak strzępki kociego futra
zupełnie jakbym o świcie tarzał się nieprzyzwoicie
po mrocznych, szerokich parkietach
moich zwierzęcych sawann

Sutki takich pomyłek są całkiem nieoblizalne
bo po pieprze gdy zacznę to nie mogę przessać
i mogą mnie w końcu wyrzucić z mojej ciepłej pośladki
za poplątane myśli i rozbierane oczka

Nie zatrzymają tego ni znaki przystanikowe
ni żadne inne kordony – trzeba się potykać
z samym sobą o słowa kiedy język staje
kołkiem i wtedy kiedy sił nie staje
żeby od rozmarzenia powrócić do zadań

A nawet gdy się uda to podstępne dłonie
pachną nie wiedzieć czemu
namiętnie i ciężko