Autoradmin

W Berlinie ktoś poukładał na sobie kilka dworców
i nazwał je Hauptbanhof. Pewnie Adolf Hitler
ukrył tutaj pod ziemią kilka ulubionych
peronów zagrabionych przez niemiecką armię.

Ale lubię ten spokój, gdy ruchome schody
wniebowznoszą mnie płynnie. Gdy dworcowy pośpiech
staje się bezcelowy i zamiast w zegarku
mogę zatopić oczy we włosach japonki
prostych i kruczoczarnych jak nocne haiku.

W dodatku przez słuchawki śpiewali Herberta
nie rozumiejąc nic z niego, wiesz – jak to muzycy
dla których liczą się tylko same samogłoski
a oddech jest ważniejszy od znaczących chrząknięć

Zresztą kiedy śpiewali, już jechałem w dół
spiralą długich schodów, jak jesienny liść
wracając na najniższy z możliwych poziomów
bez nadziei, że znajdę moją Beatrycze.

Znalazłem pusty peron i berlińską noc.

Gdy noc upalna świtowi się żali
że potraciła gwiazd całe gromady
Gdy kochankowie wyzuci z posady
żaglem starganym nieść dają się fali
snem długowłosym sypia stary kalif
skręconym w czarny lok Szecherezady

Pejzaż za oknem staje się stopklatką
złocony księżyc nie umie na pamięć
tekstu swej roli a gęsty atrament
płynie powoli linijek pułapką
niepełnym mostem i trzeszczącą kładką
tnąc purpurowy bezgwiezdny firmament

Śniąc że jej oddech był lżejszy niż pióro
kiedy szybował w nocy chłodny szafir
drogą w pustynię prowadzić potrafił
i krew błyszczącą tchnąć w żyły marmurom
i żaden papier co nie jest jej skórą
nie może unieść takiej kaligrafii

To ty zadecydujesz jaka będzie łąka
jaki step czy sawanna, jaka tafla lodu
zioła gwałtowną ręką rwane przy księżycu
czy małe pomarańcze na suchej gałęzi

Razem z pierwszym oddechem wpadają do środka
strzępy mebli, ulicy, skrawki lnianych firan
przy zamkniętych drzwiach oczu rodzi się poranek
z zapachów odgadując jakie niespodzianki
zgotowała realność

Ja mogę zamknąć oczy ale nie potrafię
nie oddychać przy tobie – ty zadecydujesz
jaki to będzie ogród, jaka pora roku
czy drobno rwany jaśmin czy kropla wanilii

Z tym zapachem na oczach muszę cię odnaleźć
depcząc grządki, mnąc liście i łamiąc gałęzie
poprzez mech, poprzez trawę aż do gołej ziemi
jak ślepy barbarzyńca szukający łupu

Dopiero tam – na gruzach papierowych zamków
pod dyktą dekoracji i rozdartym niebem
zrobię z ciebie pachnidło
zatrzasnę w puzderku
nieomylnej pamięci

Wiatr będzie już zawsze
stroił na twoją nutę

chodząc po krawężniku prostym i funkcjonalnym
jak wszystko wszystko tutaj (te domy bez ostrych
i wyrazistych kantów które w razie czego
pomogłyby zdjąć z siebie niewygodną skórę)

w tym miejscu w którym można być tylko przez chwilę
gdzieś między uczciwością rynsztokiem wykroczeniem
czytałem rozkład jazdy te wszystkie odjedzie
przyjedzie przez z wyjątkiem w dni wolne od pracy
szukając choćby jednej choćby nocnej linii
bez początku lub końca

wiesz że nie znalazłem

czas porozpinano
zawsze tylko pomiędzy
dwiema klamerkami jak nazbyt skrupulatna
chuda gospodyni komuś zależy bardzo
aby cud początku zrównoważyć czerwienią ściśniętego kresu
taki dałem się chwycić w spotlight luny w pełni

reload

smak nikotyny jest żółty jak rtęciowe światło
choć pewnie jest przyczyną wielu groźnych metafor
zatrzymam go tu sobie na końcu języka
w miejscu którym podobno odczuwamy słodycz
czas kradnie z papierośnicy kolejne minuty

reload

dziś słuchałem fado idąc długim podcieniem
niewidoczny dla luny dla gwiazd dla nikogo
bez początku i końca na jasnych wystawach
muzyka przestawiała szwajcarskie zegarki
bez nadziei jest łatwiej
ale w takiej chwili
zawsze chodzi przy nodze
zawsze patrzy w oczy

reload

nie zauważyłaś
wtedy na tym parkiecie kreśliłem pentagram
żeby jakoś odegnać pulsującą czerwień
i rytm

rytm jest najgorszy
według takich rytmów
da się policzyć koniec
da się dojść do świtu