Jak gdyby oczy przystanęły w marszu
z Estramadury na rozległe stepy
mrużąc się lekko na chłodniejsze wiatry
szczypiące nocą wyniosłe policzki
Jak gdyby usta wydęły się wtedy
i ułożyły w burtę zgrabnej łodzi
przemierzającej przestwór oceanu
nazbyt suchego dla jej gładkiej skóry
Jak gdyby potem uciekła na zachód
zamieszkać w kraju w którym wieczna mżawka
sprawia że błyski odległych galaktyk
widać wyłącznie w jej lśniących tęczówkach.
Opowiada o sobie nawet kiedy milczy
gdy przeciąga się, naga i obraca tyłem
jej skóra skrzy się bezwstydnie kwiatem i motylem
jasnoczerwonym rubinem oprawionym w pierścień.
Można ją wtedy czytać jak stubarwny komiks
obracając nerwowo, poślinionym palcem
czytać pod ciepłą kołdrą, nocą, przy latarce
o owocach i dżunglach – do ostatniej strony.
Im dokładniej ją czytać tym goręcej skrzy się
czarne światło w jej oczach, tym bardziej się zorzy
tęcza we włosach. Doprawdy – mógłbyś prawie przysiąc
że wszystko co tatuaż na skórze położył,
że wszystkie swe przygody, że całe swe życie
nosi na lewej stronie, jak barani kożuch.
Czerwone wino pachnie dziewczyną
wystarczy zamknąć oczy
i kiedy świat się zakolebie
mocno powietrze wciągnąć w siebie
żeby i siebie i dziewczynę
zamroczyć
Wtedy w splątaniu rąk i głów
wpada się w filiipiński rów
i w przytuleniu skroń o skroń
osuwa razem w ciemną toń
do dna
po którym razem, w krok
idzie się w rytmie haut-medoc
Czerwone wino pachnie Tobą
wystarczy zamknąć oczy
językiem dotknąć krwistej tafli
żeby się znowu język zatlił
zapłonął okruch zwariowanej
nocy
Za oknem mróz i wiatr i mrok
a ja tu z tobą
haut-medoc
Głosem co tlen w powietrzu pochłania jak płomień
nie dajesz mi odetchnąć, po czym każesz wzdychać
głosem cichym jak księżyc po ciemniejszej stronie
więc ja martwię się trochę i zaciskam dłonie
żeby zmarszczyć tę przestrzeń, by Cię było słychać
głosem co tlen w powietrzu pochłania jak płomień
więc wsłuchuję się w Ciebie, brzmiącą w telefonie
a eter jak ocean szumi nam i prycha
głosem cichym jak księżyc po ciemniejszej stronie
choć przecież Cię powinien przynosić w koronie
a we mnie skoro jesteś, winna śpiewać pycha
głosem co tlen w powietrzu pochłania jak płomień
Przyjmij więc tę gorączkę ku swojej obronie
niech za Ciebie mi walczy, niech za Ciebie kicha
głosem cichym jak księżyc po ciemniejszej stronie
żebyś mi wyzdrowiała, zasiadła na tronie
i na przemian kazała pić z Twego kielicha
głosem co tlen w powietrzu pochłania jak płomień
głosem cichym jak księżyc po ciemniejszej stronie
Gdybym była rozczarowaniem
śmiechem nie w porę i smutkiem nad ranem
stanowczym tonem i stosem problemów
nie mów mi tego
nigdy nie mów
I gdybyś nagle poczuł że potrzask
tkwi w moich włosach i błyszczy mi w oczach
i gdybym nagle stała się naiwna
nie mów mi tego
wiem – jestem dziwna
nie będę słuchać
nie będę patrzeć
stanę się głucha
na zawsze
Zostaw mnie raczej.
Za me pragnienia,
za sny umarłe
paciorek zmów.
Zabierz ze sobą
to słowo ‘gdybym’
Proszę
bez słów
Nagle bezdomne krzesła. Krzywa amerykanka
sprężyna co jeszcze wczoraj wbijała się pod żebro
mokną w ponurej mżawce od wtorkowego poranka
nad sawannami blatów
niebo
Krzesła są ślubnym prezentem. W szufladzie meblościanki
szeleści pożółkły talon – meblowy akt urodzenia
jest ślad po papierosie kochanka albo kochanki
innych znaków szczególnych
nie ma
Spóźnieni żałobnicy politurami pokryci
silnie zarysowani ale to tyle na temat
by nie blokować ruchu gabaryty z życia
odbierają we czwartki
na Bema.
Nie znajdziesz tam przeszłości. To wszystko
co sprało się z twoich ubrań, włosy, pot kochanków
plamy po późnej kawie i tej o poranku
zostało odwirowane i w tym wirze znikło
sama przecież sypałaś proszek do białego
dolewałaś vanisha więc pogódź się z faktem
że tego już tam nie ma. Że sporym nietaktem
jest myśleć że zostało choć cokolwiek z tego.
I nie odsuwaj pralki bo cię kopnie. Przestań.
Lepiej odkorkuj wino, połóż się na wznak
bo jak się odkorkuje to się wszystko przetka
a za tą starą pralką co najwyżej tak:
kurz, guzik i zagubiona różowa skarpetka,
pająk w którego oczach czytasz „what the fuck?!”
(William Dyce – Omnia Vanitas, 1848)
Odszedł. I co zostawił? Tylko swoją czaszkę
co pustym oczodołem ścianę mi przewierca
gdy siedzę w dezabilu i w łomocie serca
rozpatruję kolejną życiową poraszkę
Zabrał siebie, dom, auto i gumkę od sukni
a tu już idzie zima chłodną zawieruchą
od której mnie zawiało. Boli lewe ucho,
siedzę z czaszką, milczymy i jestesmy smutni.
A tak nam było dobrze. Robił dla mnie stójkę
(co mnie bardzo śmieszyło) codzień przed śniadaniem
aż kiedyś nazbyt mocną dałam mu w bok sójkę
więc spakował walizkę, dopchnął ją kolanem
a czaszce na odchodnym wyrwał górną dwójkę
złotą i też ją zabrał i odszedł w nieznane.
Pod najlżejszym nawet pocałunkiem
naturalnie tak i bezwiednie
w ciemnej knajpie, w porze przedobiedniej
ty rozchylasz swoje uda. W sukni
pewnie siedziałabyś prosto. Kostki i kolana
zaciskając bezwiednie, obciągając palce
gotowa lecz niedostępna, owinięta w pancerz
niemal niedotykalna. Sama.
Lecz teraz mogę cię czytać, niczym niewidomy
samymi opuszkami. Przez stronice ud
odkrywając jak bardzo jest nieposkromiony
rytm twojego oddechu. Taki głód
że padłbym na kolana i długie eony
spędził z nosem w tej książce. Gdybym mógł.
Później powiedzą żeś sama sobie winna
stojąc bezbronnie w pokoju z tym rozcięciem na plecach
w kształcie długiego klina, później powiedzą że mieszasz
wiatr zbierasz huragan – ja już za tobą się skrywam
gryzę w kark i rozrywam cienką zasłonę. I fruuu
zawisa teraz bezwładnie niezabezpieczonym
kaftanem bezpieczeństwa (obok nagich pośladków co dzielą cię na połowy)
kiedy za włosy cię rzucam na ciemny dębowy stół
Później powiedzą żeś sama sobie winna
tych śladów co trwale znaczą połyskujący szal
Póżniej powiedzą że jesteś taka jakaś dziś inna
lecz teraz leżysz na stole wielkim jak cały świat
niewinnie melancholijna, niewinnie melancholijna
gładząc bezwiednie palcem śliski dębowy blat
