Zanim na twarz nasuną pled
u progu najzimniejszej z zim
śladami liścia będę szedł
przez pulchny zapach ciemnych gleb
omdlewał będę razem z nim
zanim na twarz nasuną pled
póki nie zabrzmi wiosny flet
płynąc z żywicą setką żył
śladami liścia będę szedł
by rodzić się przez pąka bet
być znowu młodym ile sił
zanim na twarz nasuną pled
potem pod ziemią ryć jak kret
przez pąk przedzierać się jak klin
zanim na twarz nasuną pled
śladami liścia będę szedł
Dotykając Lukrecji Rigoberto
widzi punkty jaskrawego światła
rozjarzają się jeden po drugim
niczym plansza do gry w połącz kropki
a powstanie smok, tygrys, lisica
ślad po zębach lub puszysty ogon.
Dziś ubiera ją jak święte drzewko
opasując girlandami świateł
Ona potem ucieka mu w ciemność
ale znajdzie ją znowu o świcie
gdzieś przy wąskim ujściu labiryntu
który przejdzie nie wychodząc za linie.
Mieszkasz w domu co kilka ma pięter
w takim domu co schody ma kręte
kiedy idę do ciebie na górę
to rozważam krętości naturę
ona od dosyć dawna mnie męczy
gdy dłoń kładę na schodów poręczy
a na piętrze gdy ciut się zasapię
ta refleksja za gardło mnie łapie:
Ref:
Że ja mam włosy kręte
i Ty masz włosy kręte
zawijasy pisane czarnym
temperamentem
a ja myśli mam wniebowzięte
i skręcone spiralnie albowiem
od tej twojej fryzury namiętnie
kręci się w głowie
Potem szczęście i uspokojenie
i na dłoniach z twych loków pierścienie
wicehrabią się czuję czy królem
i mam w nosie krętości naturę
ale jakieś przeczucie mnie dręczy
gdy dłoń kładę na schodów poręczy
a im bardziej przybliża się parter
dopadają mnie myśli uparte:
Ref:
Że ja mam włosy kręte
i Ty masz włosy kręte
zawijasy pisane czarnym
temperamentem
i gdy stoję pod firmamentem
tak się boję że kiedyś się dowiem
że ci łatwiej gdy włosy masz kręte
zakręcić w głowie
Rigoberto ma tajemny pokój w którym trzyma konia na biegunach
trzeszczącego kiedy buja na nim pożądanie do przodu i w tył
śmiesznie wtedy wypina pośladki poły płaszcza furkoczą w pędzie
odsłaniając owłosione nogi Rigoberto ma zamglony wzrok
i wydaje mu sie że kołysze
całym światem jak blaszaną puszką
wystawiając język żeby złapać
ją gdy wreszcie wypadnie
łup
a tymczasem tylko zasypiają w rozhuśtanych kołyskach oseski
a tym czasem tylko fale w morzach i w shakerach barmanów brzdęk
Rigoberto zwalnia tempo schodzi
cały jeszcze w łaskoczących dyfrakcjach
i bezwiednie mierzwi sztuczną grzywę
odruchowo przyciskając kciuk
Pewna pani w słonecznej Brazylii
zasiąść chciała do sutej Wigilii
lecz niestety wiadome pośladki
pokruszyły tej pani opłatki
Więc pomyślmy z empatią i troską
jakże trudno jest być latynoską
Ref:
Cza cza cza czas do Wigilii
wiedzmy o tym moi mili –
gdy się u nas rodzi Dziecię
nie jest lekko w wielkim świecie!
Pewna włoszka, gdzie Pizza i Padwa
do Wigilii z impetem usiadła
ale włoszka z natury jest mokrą
więc susz zamókł jej całkiem. Okropność!
U nas sucho i zero kłopotu
tam zaś wilgoć i nie ma kompotu
Ref:
…
Na Grenlandii zaś, młody Odarpi
łowić umie lecz nie ma tam karpi
a wieś cała dochodzi do wniosku
że już dość ma tych fok po żydowsku
U nas śpiewy i rośnie nam serce
a tam fochy i foka w panierce
Ref:
…
Czy w Australii, czy też w centrum Bremy
z tą Wigilią ludzkość ma problemy
i doprawdy w mało której nacji
się beztrosko siada do kolacji
Morał z tego – choć cisną nas spodnie
to z Wigilią to mamy wygodnie
Wskakuje w otchłań tej szafy jak w głąb króliczej nory
i koziołkuje z chichotem wśród setek półek wąskich
aż w końcu pośród papierzysk już tylko niebieskie podwiązki
mrugają jak niezabudki. Myślała do tej pory
że wie czego tam szuka albo że chociaż ma mgliste
wyobrażenie o rzeczach na półkach wysokich i niskich
leżących na srebrnych półmiskach uśpionych tam compact disków
czających się wśród zapomnianych szarych pudełek na listy.
Ochoczo żongluje czasem i tylko czasem zawiesi
uwagę na jakimś piśmie lub nieotwartym pakunku
tym co jest przeszłe i przyszłe, tym co się w głowie nie mieści
aż w końcu się wreszcie dokopie do dna, do poziomu gruntu
i nie znajduje niczego i nawet się z tego cieszy
i mruczy tym swoim głosem przed którym nie ma ratunku.
W białej sukience. Tak dla żartu. W biegu
poprzez dębowe podłogi, porannym światłem się skrzy
jej bosonogi piruet. Tak, miewam takie sny
Królowo Śniegu
U mnie szarość. Ciemną nocą Orion
nie popuszcza pasa. Z lampką haut-medoc
spoglądam w stronę północy. W taki właśnie mrok
z ulotnej hipotezy stajesz się teorią
pisaną na poduszce jakimś świtem bladym
dłonią nocnego rozbitka wyrzuconego na brzeg
z dębowego pokładu
Krok. Twój lekki krok. Zawsze kiedy śnię
niosąc czerwień jak lampę wypatruję śladów
bosą stopą biegnących ściegiem poprzez śnieg
Kobietę jest łatwiej rozebrać aniżeli sprawić
by pokazała język. Można ją przemierzyć
od biegunowej czapy aż po zawsze zmarznięte
antypody stóp – wszystko daremnie –
język nadal wstydliwie kryje za zębami.
Trzeba wielkiej biegłości aby go wypłoszyć
złapać w tej krótkiej chwili gdy ciekawski czubek
wygląda przez sekundę poza miękką krawędź
okopu wargi. Ale przyłapany
spłaca trudy czuwania studwudziestokrotnie.
Łatwiej kobietę rozebrać niż wziąć na języki
i te czujące słodycz i te które tańczą
szepcząc słowo “sylaba” lub “laboratorium”
w mroku nocy, na ucho mężczyzny lub ściany.
Nie pokazujcie Lukrecji klifu
chwili trzeba
momentu nieuwagi wzroku w inną stronę
żeby zaczęła badać palcami u stóp
jak można się skaleczyć jego białym ostrzem
Trzymajcie ją za rękę. Ona każdą przepaść
ma za kolejną w życiu otchłań możliwości
widzi w skałach na dole przyczynę uniesień
śledząc lot białej mewy roziskrzonym wzrokiem
Lukrecja patrzy w ocean
Lukrecja patrzy w dół
Niebo noszę na sobie jak jutowy worek
tu, pod pękniętą ścianą z wyschłym dawno pająkiem
i liczę mokre gałęzie nieogolonych dębów
mam w kieszeni dwa sznurki i od wina korek.
Tam drzwi otwarte przeciągiem to tak jakby lokaj
pochylony, tam tylko skowronki i suknie
flakon bywa rozbity we właściwej chwili
tło zawsze odpowiednie i miłe dla oka.
Ja zawsze siedzę krzywo gdy myślę o Tobie
jak nazbyt duży worek oszukanych kości
tu pod pękniętą ścianą z wyschłym dawno pająkiem
strugam Ci łódkę z drzewa co pewnie zatonie.
