KategoriaLiryka

gdy się obcuje z pięknem najtrudniej jest zacząć
zburzyć pierwszą harmonię i rozchwiać symetrię
palcem rozmazać farbę tak to najtrudniejsze
potem jest coraz łatwiej kiedy się rozbiera
piękno do nagiej prawdy, strąca w rozczochranie
te wszystkie uczesane w przedziałek detale
prawdziwy barbarzyńca nie boi się piękna
jego brodate koszmary pełne są jedynie
strasznej doskonałości
której ani rozchwiać
bo w każdym wychyleniu pociąga za sobą
światło przedmiot i układ
która komponuje
się nawet ze zniszczeniem, z wichurą, z chaosem
która jest bezlitosna nawet rozebrana
nawet rozmalowana z rozburzonym włosem
takiej niedotykalnej dłonią i bagnetem
niedekomponowalnej - takiej wobec której
nawet straszny prymityw okutany w skóry
myśli vilanellami i krztusi sonety

prawdziwy barbarzyńca nie boi się piękna
gdy pije kiepski bimber z kryształowych dzbanków
kiedy kruszy się marmur porcelana pęka
kiedy czyści kozaki jedwabną firanką
ale stoi bezradny i wyciera w rękaw
łzy kiedy się budzisz naga o poranku

Pamiętasz? Wtedy miałem cynobrowe szelki
kiedy szedłem do ciebie pod tą włoską noca
co nie daje osłony która czyni nagim
A w przejściu na podwórze zawsze przystawałem
przegladając codzienny świeży import uczuć
niezmiennie zadziwiony pod jak różnym kątem
pada na zakochanych zimny blask księżyca

I oto już podwórze where we lay our scene
niepokojący dowód na kłamstwa pisarzy
i ten mały balkonik – miejsce chybotliwe
z którego łatwiej runąć niż skraść pocałunek

Ale ja wtedy miałem cynobrowe szelki
na których krwi nie widać póki nie zastygnie
i niestraszne mi były straże i patrole
nawet ta pod stopami czarnooka przepaść
chodziłem rozżarzony jak drucik w żarówce

a gdy żar przeszłej nocy stawał się popiołem
wracałem wąską ścieżką przy rzymskiej arenie
strzelając z pestek wiśni do szarych skowronków

Pamiętasz jeszcze kochana jak pod Twym oknem, na lirze
grałem… nie nie tak mocno i jeśli możesz – wyżej
piazzolle i barkarolle, bramsy i jeszcze petrarkę..
a teraz jeszcze drobinkę
a teraz jeszcze nad barkiem

Oooo kiedyś to były barki. Piło się w takim barku
i dłonią niby niechcąco muskało się Ciebie po karku
i by się tak chciało od razu, gdziekolwiek Ciebie kłaść
chociażby za cenę urazu…
to teraz jeszcze tę maść

Tak. Maści to miałaś piękne. Zmieniałaś umaszczenie
swobodnie i tak naturalnie jak aktor się zmienia na scenie
zostając jednakże sobą. A we mnie ruszały kłusem
dźgnięte ostrogą tej zmiany…
i teraz spirytusem

Spirytus movens. Kochana – byłaś i jesteś sprężyną,
spiralą mojego werku i termoforem. Pierzyną
i praprzyczyną całego wielkiego porządku wszechrzeczy..
A teraz nad wyraz ostrożnie
przewrócę się na plecy
Uuuuch

(tłumaczenie z Percy Byshee Shelley)

Rzekł mi wędrowiec – wśród antycznych ziem
kamienne nogi w piasku stoją dwie
pośród pustyni. Sytuację tę
dopełnia głowa, leżąc byle gdzie
lecz z ust wyrazem typu “Ja cię zjem!”

Znać, że ów rzeźbiarz co ją rzeźbił rad,
wiedział co robi – bo i dzisiaj tu
zda się, że rządzi, w górę wznosi bat
znad piedestału, gdzie tych kilka słów:

“Jam Ozymandias, pan i królów król
spójrz na me dzieła oto! Czapki z głów!”
Lecz wokół pusto. Wokół tylko piach
pomnika szczątki i księżyca nów
torba foliowa, pet, ubrania łach…