AutorRafał Fagas

Na cztery ręce dżunglę zaplatamy w ogród.
Póki grunt pod stopami i fiolet we włosach
tańcz jeszcze ten kawałek, tańcz jeszcze ten obrót

bo niebo dzisiaj puste i gwiezdny kołowrót
nie działa. Taką nocą bez żadnej pomocy
sami musimy dżunglę pozaplatać w ogród.

Więc sadź ostrożnie kroki żeby nas nie obrósł.
Stopa za stopą przestrzeń spleć w zgrabny warkoczyk
tańcz jeszcze ten kawałek, tańcz jeszcze ten obrót

zanim wszystko ucichnie zanim zniknie okruch
tej fioletowej chwili, nim zmętnieją oczy
na cztery ręce dżunglę zapleć ze mną w ogród.

Gdy takt za taktem, kropla za kroplą cynobru
ucieka. Gdy znużenie zacznie się panoszyć
tańcz jeszcze ten kawałek, tańcz jeszcze ten obrót

ciał fioletowych. I wraz ze mną pogróź
pustemu niebu i Lunie za grosik.
Na cztery ręcę dżunglę zapleć ze mną w ogród
tańcz jeszcze ten kawałek, tańcz jeszcze ten obrót

Motto:
“Najszybszy pianista świata powraca do Katowic. Lubomyr Melnyk w NOSPR”

Gdy z prędkością dzwonka w telefonie załomocze w drzwi “Appassionata”,
Trzeci koncert S. Rachmaninowa brzmi jak koncert numer 0,5
i gdy nerw słuchowy ci się grzeje setką audiofonicznych spięć
wiedz że przybył do twojego miasta on – najszybszy keyboardzista świata

Zawsze w kasku i nagolennikach, biel klawiszy gładzi rękawicą
nim się światło zielone zapali i wystrzeli mu spod palców Bach
aby potem ciąć fugi, preludia, w lekkim dymie i jaskrawych skrach
(jak tak kiedyś koncertował w La Scali – pięciu gości czuwało z gaśnicą).

Kiedyś grywał w stajni Bechsteina lecz obecnie ma już kontrakt z Ferrari
Mechanicy zmieniają mu struny gdy sekundę ma przerwy w sonatach
potem znów do pasaży i toccat i znów c sześciokreślne się pali

znów młoteczki wibrują w panice – w końcu meta i chorągiew w kratę
w końcu wstaje i zwalniają palce, krótki ukłon i już znika w oddali
bezlitosny morderca fermat – on – najszybszy keyboardzista świata.

Z defykacją dla wszystkich przed obroną jakiejkolwiek pracy/dyplomu

Będę na błoniach Borneo polować na białe słonie
w dłonie po nieboskłonie łapiąc lecące gołębie
ale dopiero potem. Bo jeszcze się przeziębię
więc może odłożę to trochę. Jak tylko się obronię

będę carycą Antarktyd lecącą w jedwabnym balonie
w dystyngowanym gronie lub na tapczanie w Poczdamie
albo w Tulonie hurysą. Lecz jeszcze coś sobie złamię
więc może dopiero za tydzień. Jak tylko już się obronię

będę w sezonie z flakonu wonie siać gdzieś na bankiecie
albo na bandeonie wyłaniać dzikie harmonie
lub galeonem pirackim hiszpanów ścierać na przecier

by zaraz potem z łoskotem zaatakować Japonię.
Póki co jednak brewerie trzymam na parapecie
Na wszystko kiedyś czas znajdę. Jak tylko się trochę obronię.

Ponoć przeciętny Helweta
Gdy ser już je – to nie feta
Lecz wsuwa Helweta nasz dziarski
Możliwie dziurawy – szwajcarski
O którym wiadomo jest wszak
Tym lepszy im bardziej go brak.
Stąd wniosek iż każdy Helweta
Tęsknoty to apologeta.

Nad brzegami płytkich mórz
Możesz ją spotkać. Jeszcze z piany
Daj jej skosztować krwi lub wina
Pół demonica pół dziewczyna
Rouge

Cierpliwa pożeraczka dusz
Z kroplą co po flaminga szyi
Spływa na niespokojne palce
Na zaciśnięte nagle garście
Rouge

Ona oplecie cię jak bluszcz
Różowym liściem ciemnym okiem
Szczerozłotego bazyliszka
I skończysz na dnie jej kieliszka
Rouge

Weź brodatego I wyślij go w podróż
W świetle ledowej mroźnej aureoli
Przez świat tak gęsto najeżony ludźmi
Że puste miejsce znajdzie tylko w środku

Jak kożuch który gdy nadejdzie lato
Nosi się zawsze włosami na zewnątrz

Będzie tam siedział zwrócony ku sobie
Ku temu miejscu gdzie teraz cię nie ma
A jego ciemny zgaszony telefon
Odbije tylko szaleńca I starca

Tęsknie do ciebie I głowa mnie boli
W świetle ledowej mroźnej aureoli.