Kiedy ona myśli że go nie ma Rigoberto przegląda się w lustrze
przeciągając po twarzy żyletką jakby sprawdzał gdzie jest a gdzie nie
nie opuści miasta w którym mieszka co najwyżej kiedy się przestraszy
zaciśniętych panicznie uliczek będzie czasem nie wychodził z domu
i wyglądał oknami na deszcz.
Teraz wolno zdziera z siebie pianę odsłaniając całkiem nową skórę
jak zaskroniec, krewetka i krab. Nie potrzeba płonąć by się rodzić
człowiek rodzi się w wodzie
tak.
Wiedział, że to się stanie. Najpierw były małe
ginęły w nich słowa, myśli i lewe skarpetki
raczej ziarenka piasku niż bezkresne plaże
nieszkodliwe, nieważne, zdrapać można palcem
Ale czuł że urosną, że swoim zwyczajem
zaczną kroić wszechświaty na kawałki tortu
policzone, zważone, połknięte
i tyle
Teraz stoi na dachu patrzy na Ocean
gdzie łódź z piękną Lukrecją powoli zachodzi
za jeden z belitosnych horyzontów zdarzeń
zostawiając za sobą jedynie powidok
oślepiającej tęsknoty
Wiedział że tak będzie.
Co mu nie przeszkadzało w to szczerze nie wierzyć.
Czy to dzierlatka-trzpiotka czy też poważna metresa,
poetka, antenatka czy inny byt pochodny
na widok jakiejkolwiek formy zbiorników wodnych
jedno jej prawo w głowie – prawo Archimedesa
Zaczęło się to w Grecji lub może nawet i w Sparcie
(Sparta wszak łączy w sobie zarówno spartańskość jak SPA)
że kiedy przerębel lub wannę w zasięgo wzroku ma
z ochotą się osuwa w hydrologiczne wyparcie
Nie dbając o poparzenia i ignorując ból gardła
ciepłym lub zimnym prysznicem, w baliach, korytach czy dzieżach
gdy już się czymś tam skropiła albo się szronem natarła
uprzednio się wydobywszy z ciasnej odzieży pancerza
traci na wadze tyle ile się właśnie wyparła
więc mruczy piosenki do wtóru kry trzasku lub wodomierza
Na portrecie Lukrecja zawsze była naga
niby pornograficznie żadnych niedomówień
skrawka wstydu czy choćby rogu prześcieradła
wyłuskana z ciemności przez wschodzące właśnie
szaroróżowe słońce
Jeden jego promień sunął po smukłej łydce
trzymał ją kurczowo w swojej słonecznej paszczy
lizał ją i szarpał w rytmie w którym obraca się
planeta Ziemia
Rigoberto patrząc był bliski szaleństwa
z bezsilnej nienawiści do malarza, słońca
ruchu planet powietrza co wpada lufcikiem
i tak za każdym razem kiedy tylko spojrzał
zanim dochodził wzrokiem do dolnego rogu
w którym widniał inicjał
zamaszyste R.
Wybacz powolność myśli ale jeszcze ranek
i to sonet poranny, z półprzymkniętym okiem,
sonet przed pierwszą kawą, kiedy światło okien
czeka wciąż na płóciennych rogatkach firanek
W takich myślach powolnych, jak na gramofonie
obracasz się dostojnie, nieumalowana
pewnie w nocnej koszulce co nagie kolana
a czasem dumne uda przypadkiem odsłoni
Więc im szybciej wirujesz tym szybciej dopłyną
moje myśli do palców, tym pewniej się piszesz
wszystko wokół papierem staje się i gliną
Jak żagiel co dać może pęd nie łamiąc ciszy
tak mnie rankiem okrywa białą peleryną
myśl o Tobie porannej, z palcem nad klawiszem
Podczas kolacji na tarasie Rigoberta uderza cisza
milkną nagle piskliwe widelce i bez celu poruszają sie usta
biesiadników dość tego dość zgiełku Rigoberto zostaje sam
przesuwając bezwiednym palcem po okręgu szklanego kieliszka
słyszy wycie alarmowych syren chlupot fal łomoczących o brzeg
jakiejś małej skalistej wyspy lecz poza tym nic nie ma nic nie ma
jest kolacja w przezroczystym bąblu i czerwony milczący pożar
jednookiego słońca serwetka kącik ust drżą mu palce
lecz lekko brzęk talerza gdzie jest gdzie jest
W Berlinie ktoś poukładał na sobie kilka dworców
i nazwał je Hauptbanhof. Pewnie Adolf Hitler
ukrył tutaj pod ziemią kilka ulubionych
peronów zagrabionych przez niemiecką armię.
Ale lubię ten spokój, gdy ruchome schody
wniebowznoszą mnie płynnie. Gdy dworcowy pośpiech
staje się bezcelowy i zamiast w zegarku
mogę zatopić oczy we włosach japonki
prostych i kruczoczarnych jak nocne haiku.
W dodatku przez słuchawki śpiewali Herberta
nie rozumiejąc nic z niego, wiesz – jak to muzycy
dla których liczą się tylko same samogłoski
a oddech jest ważniejszy od znaczących chrząknięć
Zresztą kiedy śpiewali, już jechałem w dół
spiralą długich schodów, jak jesienny liść
wracając na najniższy z możliwych poziomów
bez nadziei, że znajdę moją Beatrycze.
Znalazłem pusty peron i berlińską noc.
Gdy noc upalna świtowi się żali
że potraciła gwiazd całe gromady
Gdy kochankowie wyzuci z posady
żaglem starganym nieść dają się fali
snem długowłosym sypia stary kalif
skręconym w czarny lok Szecherezady
Pejzaż za oknem staje się stopklatką
złocony księżyc nie umie na pamięć
tekstu swej roli a gęsty atrament
płynie powoli linijek pułapką
niepełnym mostem i trzeszczącą kładką
tnąc purpurowy bezgwiezdny firmament
Śniąc że jej oddech był lżejszy niż pióro
kiedy szybował w nocy chłodny szafir
drogą w pustynię prowadzić potrafił
i krew błyszczącą tchnąć w żyły marmurom
i żaden papier co nie jest jej skórą
nie może unieść takiej kaligrafii
To ty zadecydujesz jaka będzie łąka
jaki step czy sawanna, jaka tafla lodu
zioła gwałtowną ręką rwane przy księżycu
czy małe pomarańcze na suchej gałęzi
Razem z pierwszym oddechem wpadają do środka
strzępy mebli, ulicy, skrawki lnianych firan
przy zamkniętych drzwiach oczu rodzi się poranek
z zapachów odgadując jakie niespodzianki
zgotowała realność
Ja mogę zamknąć oczy ale nie potrafię
nie oddychać przy tobie – ty zadecydujesz
jaki to będzie ogród, jaka pora roku
czy drobno rwany jaśmin czy kropla wanilii
Z tym zapachem na oczach muszę cię odnaleźć
depcząc grządki, mnąc liście i łamiąc gałęzie
poprzez mech, poprzez trawę aż do gołej ziemi
jak ślepy barbarzyńca szukający łupu
Dopiero tam – na gruzach papierowych zamków
pod dyktą dekoracji i rozdartym niebem
zrobię z ciebie pachnidło
zatrzasnę w puzderku
nieomylnej pamięci
Wiatr będzie już zawsze
stroił na twoją nutę
Opowiadaczko baśni, kiedy mijasz moją zagrodę
w otwartej przestrzeni biura, szybko zamykam powieki
aby spróbować odgadnąć Twój tajemniczy przepis
na egzotyczną opowieść przekazywaną przez oddech.
Ale niczego nie dojdę. Porywają mnie te historie
o skąpanych w deszczu owocach, o imbirze i bergamotce
i te inne o gorącym piasku, te zdawałoby się całkiem obce
gdzie królują sułtańskie haremy i odległy, nieznany orient.
Opowiadaczko baśni, która kroplą drążysz blade skały
i wszystkiemu co oddycha niesiesz barwne, niespokojne sny
gdy popatrzysz za siebie, zrozumiesz, że niełatwo będzie ci naprawić
te osoby tknięte melancholią zagubione pośród wonnej mgły,
kilka osób z plikami papierów i z pustymi kubkami do kawy
które wyszły za tobą na korytarz i nie wiedzą teraz dokąd szły.
