KategoriaLiryka

Świt rysuje na ścianach bladoszary deseń
gdy pod moim dotykiem co właśnie uciekł snom
przeciągasz się porannie. A za oknem wrzesień.

Za tym oknem, gdzie słońce bezlitosne pnie się
na blednący pomału, niski nieba skłon
a świt bazgrze na ścianach bladoszary deseń

który schodzi na łóżko i przebiega dreszczem
po twojej nagiej skórze. I usta ci drżą
gdy prężysz się porannie. A za oknem wrzesień

miesiąc sennych kochanków przepadłych z kretesem
którzy mają dla siebie tylko jeden port –
świt co rzuca na ściany bladoszary deseń

gdy tulą się do siebie, dotykają piersi,
ud, pleców i pośladków, by daleko stąd
pociągać się porannie. A za oknem wrzesień.

Nie wiemy gdzie się kończy, dokąd nas zaniesie,
(co w nas zmieni, co zniszczy, nie wiemy ni w ząb)
ten świt. Na tle tej ściany w bladoszary deseń
przeciągasz się porannie. A za oknem wrzesień.

Na nic niepokojące stroje
całe z koronki i muślinu
kiedy kochanie moje leżysz
niedobrze tak w pozycji rymu

Na nic ta pod księżycem chwila
i boski profil twego noska
gdy się nie zgadza liczba sylab
i z samogłoską samogłoska

Gdy końcówka nie współgra z końcówką
wtedy główka choć śliczną jest główką
nie wystarczy poecie
nie wystarczy a przecież
to powinno się skończyć pomnikiem
a tu góra asonans
nie zostanie nic po nas
żaden Nobel, Pulitzer czy Nike

Ty nawet nie wiesz dla mnie czym
jest dobry i soczysty rym
i jak ja marzę o tym aby
zrymować cię na dwie sylaby

Skoro nie możesz umrzeć to przynajmniej śpij
choć zmartwychwstanie świtem może ci się wydać
o wiele gorsze od śmierci. Skoro więc nie możesz
zejść całkowicie zejdź choćby na chwilę
tu na pobocze prostej drogi czasu
na pustą plażę morza niepamięci.

Ty masz tylko powieki i zmarzniętą skórę
w każdy mroźny poranek gdy w tym czasie inni
zamieniają się w popiół, w ciepły ludzki proch.
Masz to swoje milczenie tak bardzo nieszczere
gdy zestawić je z tymi co milczą na wieki
masz udawanie trupa tak bardzo dziecinne
z szarym liściem na piersi jak pośmiertny medal.

Zaśnij w swoim wulkanie. Pogub się w rachunkach
licząc wszystkie barany. Owiń wokół siebie.
Niech twoim spowiednikiem będzie własny ogon
i trzymaj się za rękę gdy będziesz odchodził.

Śnieg ciąży na powiekach. Czas na przedstawienie.

Przyjdź wtedy ubrana w rzeki, okopy, puszyste zasieki
mury na dwa metry grube, dół wilczy i lisią szubę
i przynieś kolczasty drut
bym na nim zagrał jak z nut.

Pod niebem szarym jak ołów nakop fos, kałuż i dołów
i szminką zaznacz w karminie, cienką czerwoną linię
Bym popadł w bojowy trans
patrząc na Ciebie z mych transz

Niech działom dymią się lonty gdy zetrą się nasze fronty
i niech nas świtu szal skrywa gdy skończy się ofensywa
gdy pośród kwiecia i błoń
przyjdzie zawiesić nam broń

Myśleć należy również o czymś innym
o stopach procentowych, wpływach i podatku
dochodowym. Należy być może oszczędzać
na starość i okoliczność jakiegoś wypadku
i pewnie nie należy nikomu być winnym

i należy zapomnieć gdzie przebywa noc,

gdzie są dachy. Gdzie te posrebrzane rynny
i białe wąskie stopy. Nie uciekniesz bratku
od okien uchylonych na północny pejzaż
i chłodnego powietrza – tej jedynej kładki
przerzuconej przez wonie, przez nieomal płynne

piżma. Więc uważaj – stopisz się jak wosk

na długich piórach Ikara. Choć pustynny
masz zapach późną nocą ale w chwili strachu
myśl właśnie o podatkach i zaległych pensjach
uciekaj w srebrne rynny i goń się po dachu
i przed całopaleniem chowaj za kominy

w tło. Popatrz tylko – znowu siwy włos

a tak palę się tobą. Płonę jak bezdymny
stos – samym tylko ogniem.
Muszę myśleć. Tak.

Rogożyn zabił Nastazję Filipowną. Moje okna
wychodzą dziś na Sybir. Mroźne deszcze
tną zieleń przydrożnego drzewa. Trzeba wreszcie
odgrodzić się od lata, zrobić krok na
drodze w siwe zawieje, kiedy trzeszczy
zbielała ziemia pod stopą i nie mieści
futrzana czapa śniegu na dachowych krokwiach.

Ogrzeję się przy Tobie, pozwól.
Dziwnie mnie przygnębiła strata tej Filipownej
więc daj mi o siebie oprzeć posiwiałą głowę
tak jak do stogu siana przytyka się głownię.