Autoradmin

Nocami reflektory wykrawają wyspy
z czarnej materii nocy, małe i bezludne
z piaskiem halogenowym i bez jednej palmy
żyją na nich spłoszone cienie małych zwierząt

Obejmując kolana jestem tak stęskniony
jak naderwana podeszwa, żałosny jak pudel
jakbym w plecy miał wbitą srebrną igłę cyrkla
która wyznacza środek, od której najdalej
do krawędzi ciemności, do granicy którą
mogę przebiec bez cienia i błyszczeć zielono
oczami wpatrzonymi w czarny salon nocy

To chwile bez nadziei
pod zdrętwiałym łokciem mam jednak trochę wiary
na wszelki wypadek

bo gdy staję w ciemności, pod nagim księżycem
co wszystkim migoczącym i niepewnym gwiazdom
dał dziś wieczór na kino, kiedy widzę w górze
pół tej srebrnej monety która właśnie wpada
do automatu nocy – wierzę że potrafię
wierze że ty potrafisz
wierzę tak po prostu

Wargą wzdłuż tętnic myślą w poprzek drogi
dłonią przez włosy jak po świeżym śniegu
okiem na refleks w zagłębieniu szyi
biegnę bo łatwiej mi ochłonąć w biegu
Wszystko to znika kiedy zmrużę oczy
jak dekoracja z gwoździków i dykty

• Czy mi to kiedyś mój drogi wybaczysz?
• Nie. Nie wybaczę Ci nigdy.

Ręką pod rękę w nierealny pasaż
gdy świt przystanął przed sklepową szybą
a miejskie stawy odbijają ciebie
idę bo łatwiej jest nie upaść idąc
Jeszcze ten beton, zsyp i jakieś schody
i drzwi stalowe odrapanej windy

• Czy mi to kiedyś mój drogi wybaczysz?
• Nie. Nie wybaczę Ci nigdy.

W cieniu wieszaka nie da się usłyszeć
co moje usta na twych skroniach roją
gdy karminowo śpiewa aksamitka
stoję bo łatwiej się odchodzi stojąc
Jeszcze przegrana, próba i przegrana
i strach przed jękiem sprężyny w tapczanie

• Czy mi to kiedyś mój drogi wybaczysz?
• Nie. Nie wybaczę kochanie.

Patrz jak jej palec zabłądził. Jak roztrzepotany
nagle zawisł w powietrzu nad jakąś literą
z zupełnie innej frazy. Kiedyś je pozbieram
te wszystkie literówki i zacznę układać
realność co się kryje w przepaściach klawiatur
pomiędzy literami o przetartych łokciach
od wstawania co rano do tych samych sylab

Patrz jak jej palec błądzi. Bezwiednie ucieka
w czoło pod linię włosów lub gładzi bezwiednie
narożnik klawiatury. Niewidzialny pyłek
ten który trzeba strzepnąć nawet gdy go nie ma
lub rysa na plastiku która się nie goi
i której się dotyka by sprawdzić czy boli.

Lecz jest dobrze jest dobrze gdy tak na czerwono
popodkreśla nas słownik nasze palce błądzą
na krawędziach klawiszy kiedy tak chodzimy
po brzegach naszych nocy spowitych przypływem

Narysuję na Twojej skórze chmury i deszcz
i dzikie róże. Będę zostawiał na niej ślad.
Wierzby i wiatr wierzby i wiatr.

I całą Ciebie zamienię w ogród. W płot z desek,
studnię i kołowrót. I lekko uchylone drzwi.
Do pierwszej krwi do pierwszej krwi.

Nawet gdy nam zbieleje jesień, pozostaniemy
w tym bezkresie. Z ulgą kierując słaby wzrok
w bezlistny mrok bezlistny mrok.

Księżyc przyświeca. Wiatr na flecie
gra w niedomkniętym wiatrołapie
można by siąść na parapecie
i życie byłoby jak sen
niestety rzeczywistość chrapie
a pościel szorstka jest jak len

Próżno wystawiasz swój cyferblat
jednako senny i komiczny
daremny kot na twych kolanach
wszechświat ci nie da spać do rana
za dużo nadal magnetycznych
igieł w kosmicznym stogu siana

Jeszcze nie pora aby spać
jeszcze wieczorem gra na flecie
w szczelinach okna wiatru sopran
jeszcze czekają cię w bufecie
jeszcze jest pora żeby grać

w piżamie gdy szampana kropla
figlarnie cię łaskocze w krtań

nie śpijmy jeszcze
zdrowie pań