Pisze do nas starszy aspirant Doliniacki Jerzy z Łodzi:
“Heh, na patrolu nic się nie działo to mówię do kolegi – Jarek, popilnuj trochę dzielnicy a ja tylko wyskoczę do jednej znajomej co mieszka za rogiem, żeby wzmóc w niej poczucie bezpieczeństwa pod nieobecność konkubenta. Jarek pokiwał tylko głową (on małomówny jest i melancholijny od czasu kiedy chciał się sprawdzić jako mężczyzna i próbował wylegitymować miejscowego dresiarza) więc nie gadając już więcej bo i o czym – poszłem do tej Zofii, lat 24, niekarana.
Zośka, sądząc po tym jak gorąco mnie przyjęła, miała nader niskie poczucie bezpieczeństwa. Po pobieżnym zabezpieczeniu terenu podjąłem więc czynności mające na celu zmianę tego stanu, ćwicząc z nią podstawowe chwyty ju-jitsu, pokazując jak się używa kajdanek, mówiąc przez megafon, że wszelki opór jest bezcelowy itp. Zośka nader chętnie poddawała się czynnościom śledczym i byłbym ją nawet wypuścił przedwcześnie za dobre sprawowanie ale nagle – dzwonek do drzwi i gmeranie w zamku!
“Mąż! – zapiszczała osadzona – Rozkuj mnie i zmykaj do szafy!” Sprawnie to nawet poszło i zanim drzwi na posesji się roztwarły i do pomieszczeń wkroczył konkubent, ja już siedziałem w szafie. Bez munduru. Tylko legitymację zdążyłem chwycić.
Konkubent wparował jak oddział antyterrorystyczny i dalejże przewracać mieszkanie do góry nogami. Nie minęła chwila jak drzwi od szafy stanęły otworem a ja – oko w oko, ząb w ząb z rozwścieczonym Rozwłóczewiczem Jakubem, lat 36, karany wielokrotnie za pobicia (niejednokrotnie ze skutkiem śmiertelnym).
Już chciałem paść na kolana i błagać o litość, kiedy błysnęła mi zbawcza myśl. Pokazałem odznakę i mówię: “Dzień dobry obywatelu! Aspirant Doliniacki Jerzy z wydziału Zapobiegania Kradzieżom Kieszonkowym. To rutynowa kontrola. Sprawdzamy ubrania w szafach naszych kochanych obywateli, czy aby dobrze zabezpieczone przed kieszonkowcami. Muszę powiedzieć, że tu akurat nie jest z tym najlepiej…” – i zrobiłem zafrasowany wyraz twarzy.
“Jaka kontrola?!! Po nagu??!!” – zakrzyknął wysokim głosem wyraźnie zbity z pantałyku Rozwłóczewicz – “A taak, po nagu” – odparłem – “to żeby była u obywatela pewność, że nic nie zginie z szafy w czasie kontroli. Takie przepisy prosze pana. A teraz ubiorę się, spiszemy wnioski pokontrolne i po sprawie.” Rozwłóczewicz stał z rozdziawioną gębą kiedy się ubierałem a Zośka udawała rozgniewaną tą nadmierną zazdrością oblubieńca. Spisałem, które kieszenie trzeba dodatkowo zabezpieczyć, zasalutowałem i oddaliłem się pospiesznie.
Trzeba jednak będzie przesłuchiwać na komisariacie. Drzwi tam pewniejsze.
